Sosyalist Dergi: 30 |  İsmail Kaplan | Devrim ve Karşıdevrim Notları

Tunus işçi ve köylülerinin başlattığı devrim, 14 Ocak 2011'de işbirlikçi kapitalist diktatör Zeynel Abidin Bin Ali'yi devirdikten sonra bugün (28 Ocak) ikinci başarısını kazandı. Eski rejim döneminde bakanlık yapmış olan 12 bakan azledildi.

Gelişmeleri hatırlayacak olursak, Bin Ali'nin kaçmasından sonra, cumhurbaşkanlığına getirilen eski meclis başkanı Fuad Mebazaa, 1999'dan beri Zeynel Abidin Bin Ali'nin emrinde başbakanlık yapan Muhammed Gannuşi'yi yeniden başbakan olarak görevlendirmişti. 17 Ocak'ta kurulan sözüm ona "ulusal birlik hükümeti", içişleri, maliye, savunma ve dışişleri bakanlığı gibi bütün kilit bakanlıklar da içinde olmak üzere, 23 bakanlığın başında Zeynel Abidin Bin Ali'nin iktidar partisi Demokratik Anayasal Birlik üyelerinin bulunduğu ve göstermelik olarak muhalefetten sadece 4 bakana yer veren sahte bir hükümetti. Devrimi başlatan halkın iradesiyle alay eden ve işbirlikçi diktatörlük rejiminin sadece diktatörün değişmesiyle sürdürülmesi anlamına gelen bu hükümet, isyancı kitlelerden öylesine bir tepki görmüştü ki, muhalefete mensup 4 bakanın ertesi gün istifasıyla daha toplanamadan sakatlanmıştı.

Tunus devrimcileri o günden beri bu hükümetin derhâl istifa etmesi, eski iktidar partisinin feshedilmesi ve yönetimin halka devredilmesi için grevler ve gösteriler düzenliyorlardı. Küçük tavizlerle eski rejimi sürdürmek isteyen egemen işbirlikçi kapitalist blok bir manevra yaptı. Cumhurbaşkanı ve Başbakan partilerinden istifa ettiklerini ve artık bağımsız olduklarını açıkladılar. Bu küçük kurnazlıkla, devrimci halk kitlelerinin köklü talebini boşa çıkarmaya çalıştılar.

Ancak Tunus devrimci halk kitleleri kesintisiz biçimde grev, genel grev, açlık grevi, miting ve protesto gösterilerine devam ettiler. İşçi sınıfının grevlerle; "Kurtuluş Kervanı" adıyla kasaba ve köylerden yola çıkan ve uzun bir yürüyüşle başkente gelen bin köylünün, açlık grevi ve protesto gösterileriyle, uyguladığı devrimci baskı, bu kez egemen bloku daha büyük bir taviz vermek zorunda bıraktı. Başbakan Muhammed Gannuşi, Zeynel Abidin Bin Ali döneminde bakanlık yapmış olan 12 bakanı görevden aldığını, yerlerine, bağımsız bakanları atadığını açıkladı. Değiştirilen bakanlar içinde savunma, içişleri ve dışişleri bakanı da var.

Daha önce hükümete 3 bakan veren, ancak tabanın isyanıyla bir gün içinde bu kararından vazgeçen Tunus Genel İşçi Sendikası bu değişiklikleri olumlu bulduğunu ilan etti. Kuşkusuz eski rejimin önde gelen 12 isminin azledilmesi önemli bir gelişmedir ama asla yeterli değildir. Mesele sadece şu ya da bu bakanın azledilmesi değil, iktidarın bütünüyle devrimci halka devredilmesi ve devrimin, bizzat kendisinin bir yönetim mekanizması oluşturmasıdır.

Tunus'ta devrim ve karşıdevrim arasındaki kıran kırana mücadele devam ediyor. Devrim, 12 kapitalist bakanın azledilmesini sağlayarak yeni bir başarı kazanmış bulunuyor ama cumhurbaşkanlığının ve başbakanlığın hâlâ eski rejimin adamlarının elinde kalması kabul edilemez. Devrim yoluna devam etmek ve derinleşmek zorundadır, yoksa boğulur.

Tunus devrimcilerinin hızla örgütlenerek, işçi köylü kitlelerini, gençliği, kendi siyasal deneyimleri temelinde adım adım ileriye taşıyacaklarına güveniyoruz. Bu güvenin temelinde, işçi sınıfının ve yoksul köylülerin, işsizliğe ve geleceksizliğe mahkûm edilen gençliğin, devrimin fiilî itici gücünü oluşturuyor olması yatıyor. Bu güvenin temelinde, ordunun tabanını oluşturan ve üniforma giydirilmiş işçi ve köylülerden oluşan erler ve alt kademe subaylar arasında devrime sempatiyle yaklaşanların hızla artması, devrimin ordunun içine nüfuz ederek ordunun halka karşı sürülmesini engelleme becerisini göstermesi yatıyor. Bu güvenin temelinde, devrimci, demokrat ve yurtsever güçlerin bir araya gelerek birlikte hareket etme kararı alması ve bir cephe oluşturması yatıyor. "14 Ocak Cephesi"ni kurduklarını ilan eden ve devrimin derinleştirilmesi çağrısı yapan siyasal güçler, Sol İşçiler Birliği, Birleşik Nasırcı Hareket, Ulusal Demokratik Hareket, Ulusal Demokratlar, Baas Hareketi, Bağımsız Solcular, Tunus Komünist İşçi Partisi, Ulusal Demokratik Emek Partisi'nden oluşuyor. Kuruluş Bildirgesi'nde, "halk devrimimizin amaçlarına ulaşması doğrultusunda ilerlemesi ve karşıdevrimci güçlerle mücadeleye devam etmesi hedefiyle çalışacak bir siyasal çatı" olarak tanımlanan 14 Ocak Cephesi'ne, daha da büyük başarılar diliyoruz.

Tunus Devrimi, daha şimdiden bölge ve dünya çapında işçi ve emekçi kitlelerini devrim duygusuyla esinlendiren, kitleleri harekete geçiren bir kıvılcım oldu. Özellikle Arap toplumlarında kitlesel harekette büyük bir artış var. Cezayir, Fas, Moritanya, Ürdün, Yemen ve nihayet Mısır'da sokaklar ve alanlar öfkeli kalabalıklarla dolup taşıyor. Tunus Devrimi, sonucu ne olursa olsun, kapitalizme ve emperyalizme karşı yeni devrimler döneminin fiilî başlatıcısı olarak tarihe geçecek.

28 Ocak 2011

II

Devrim ateşi Mısır'a sıçradı

Dünya kapitalist sisteminin Ortadoğu ve Kuzey Afrika'daki kilit taşı Mısır'da halk kitleleri dört gündür kesintisiz olarak süren geniş çaplı gösterilerle Hüsnü Mübarek'in zalim diktatörlüğüne karşı isyan ediyor. Önce internetin fişini çeken ve cep telefonlarının işlemesini durduran işbirlikçi kapitalist rejim, ardından, üç kişiden fazla kişinin bir araya gelmesini ve her türlü miting ve gösteriyi yasakladı. Polis, sokaklara ve alanlara çıkan göstericilere düpedüz ateş ediyor. Şu ana kadar, resmî açıklamalara göre 7 kişi katledildi, yüzlerce yaralı var. Göstericilerle başa çıkamayan hükümet, bu kez, sokağa çıkma yasağı ilan etti. Ne var ki, kitleler daha da büyük öfkeyle sokağa çıkıyor ve polisin kurşun yağmuruna rağmen polis araçlarını deviriyor ve ateşe veriyor.

Amerikan ve İsrail işbirlikçisi kapitalist diktatörlüğün sömürü ve zulmünden yaka silken Mısır işçi ve köylüleri, yoksul ve işsiz gençler, Tunus işçi ve köylülerinin başlattığı devrimden de esinlenerek harekete geçtiler. Şu anda gelen haberlere göre, iktidar partisinin merkezini ateşe veren göstericiler, devlet televizyon merkezini ve dışişleri bakanlığı binasını kuşatmış bulunuyor.

İkiyüzlü Amerika ve Avrupa Birliği, halk kitlelerini itidale davet eden açıklamalar yapıyor ve Hüsnü Mübarek rejimini sözüm ona "ifade özgürlüğü konusunda reform" yapmaya davet ederek desteklemeye devam ediyor. Mısır'ın emperyalizmle ve siyonizmle işbirliğine son verecek bir devrimin etkisine girmesi emperyalist kapitalist sistem için gerçek bir kâbus senaryosudur. Bu amaçla her türlü baskı, hile ve oyunu yapacaklardır. Ancak, uzun bir dönemdir Mısır'ı dayanılmaz sömürüye, yoksulluğa, onursuzluğa, özgürlüksüzlüğe mahkûm eden rejime karşı isyan duygularını bastırmak zor olacak. İliklerine kadar çürümüş işbirlikçi kapitalist diktatörlüğe karşı ayaklanan Mısır halkını selamlıyor ve en içten duygularımızla destekliyoruz.

Tunus'un ardından Mısır halkının ayaklanması, dünya tarihsel önemde bir gelişmenin başlangıcıdır. Bu ülkelerdeki kısa vadeli sonuçlardan bağımsız olarak, emperyalizme ve kapitalizme karşı yeni devrimler döneminin başladığını herkes bilince çıkarmak zorundadır. Kapitalist karşıdevrimler döneminin mezar sessizliği sona erdi. Neoliberal dönemin yok saydığı işçi ve emekçi kitleler yeni bir döneme uyanıyor, tarihin sahnesine güçlü özneler, yaratıcı kahramanlar olarak çıkıyor.

28 Ocak 2011

III

Mısır halkının ilk kazanımı

Mısır Cumhurbaşkanı Hüsnü Mübarek, zaten yürürlükte olan sıkıyönetimin üstüne, sokağa çıkma yasağı koyduğu hâlde, halk ayaklanmasını bastıramadı. Gelen haberlere göre, Kahire'de en az 7, Süveyş şehrinde en az 13, İskenderiye şehrinde en az 6 göstericiyi öldüren ve binlerce kişiyi ateşli silahlarla yaralayan polis vahşetine rağmen, ayaklanma devam ediyor. Göstericiler, Mısır'ın her tarafında iktidardaki Ulusal Demokrat Parti'nin binalarını ateşe veriyor.

Mübarek, polisin yetersiz kalması üzerine, son adım olarak, ordu birliklerini halkın üzerine sürmeye karar verdi. Tanklar ve zırhlı birlikler, meydanları, hükümet binalarını ve elçilikleri kontrol altına alıyor. İsyancı halk, tankların ve zırhlıların üzerine çıkarak askerleri devrime katılmaya çağırıyor ve ordunun halkın saflarına geçmesi, zorba Mübarek'i terk etmesi yönünde tezahürat yapıyor. Askerler halka karşı henüz hiçbir yerde ateş etmediği gibi, belli bölgelerde polisin silahlarını elinden alıyor ve onları meydanlardan kovuyor. Mısır'ın, özelleştirmeler, devlet mülklerinin talanı ve borsa vurgunculuğuyla semirmiş önde gelen kapitalistlerinin Kahire'den kaçtıkları bildiriliyor.

Hüsnü Mübarek, gizli bir yerden yaptığı ve devlet televizyonundan yayınlanan konuşmasında, halkın dertlerine kulak vereceğini, halkın yoksulluktan ve yolsuzluktan kaynaklanan şikâyetlerini anlayışla karşıladığını ama kamu düzeninin ve güvenliğin bozulmasına müsaade etmeyeceğini söyledi. Halkı rahatlatmak için yarın hükümetin istifasını isteyeceğini ve yeni bir hükümet kurduracağını belirtti.

Devrim, böylece, işbirlikçi kapitalist diktatörlükten ilk tavizi almış bulunuyor. Ancak tek başına bu taviz hiçbir işe yaramaz. Mısır'ın başkanlık sisteminde hükümetler sadece başkanın kuklasıdır. Asıl ipler Mübarek'in elindedir. Devrim yoluna devam etmeli ve diktatörü de, diktatörün çevresini de, diktatörlük rejiminin kurumlarını da görevden alarak, halk devrimini katılan güçlerin ortak iktidarını oluşturmalıdır.

ABD Başkanı Barack Obama, Ulusal Güvenlik Kurulu'nu toplayarak ABD'nin Mısır ayaklanmasına karşı ne gibi önlemler alması gerektiği konusunu görüştü. Obama, yaptığı açıklamada, Hüsnü Mübarek rejimini desteklemeye devam edeceklerini ancak rejimin acil reformlar yapması gerektiğine inandığını söyledi. Ne tesadüftür ki, resmî bir ziyarette bulunmak üzere Amerika'da bulunan Mısır Genelkurmay Başkanı, ziyaretini yarıda keserek Mısır'a dönüyor.

Olayların akışını, kısa vadede, Mısır kapitalist oligarşisinin, Mısır ordusunu halka karşı harekete geçirip geçiremeyeceği, veya tersinden söylersek, ayaklanan Mısır halk kitlelerinin Silahlı Kuvvetleri bir şekilde etkileyip etkileyemeyeceği belirleyecek. Eğer halk kitleleri isyanı kararlılıkla sürdürür, ne baskıya, ne hileye pabuç bırakmadan yoluna devam ederse, üniformalı işçi ve köylü gençlerden oluşan ordu kitlesi, en azından bir bölümüyle, firavunların kör aleti olmayı reddederek devrimci halkla birleşebilir. Oligarşi, orduyu kör alet olarak kullanamadığı anda, iktidarı kaybedecektir.

Mısır Arap dünyasının en büyük ülkesidir ve dünya kapitalist sisteminin temel sütunlarından biridir. İşbirlikçi Mısır oligarşisinin desteği olmadan, emperyalizmin ve siyonizmin Ortadoğu ve Kuzey Afrika'da egemenliğini sürdürmesi neredeyse imkânsızdır.

Dünya kapitalist sisteminin büyük krizi, neoliberalizm modeliyle 30 küsür yıldır dünya işçi sınıflarına ve ezilen halklarına karşı ekonomik bir soykırım uygulayan kapitalist egemenlerin bütün meşruiyet efsanelerini yerle bir etti. Meşruiyet efsanelerini yitiren egemenler ayakta kalamazlar. Uyguladıkları sistem iflas ettiği hâlde, iş hesabı ödemeye gelince, devleti, zenginlerin, büyük şirketlerin ve bankerlerin kurtarıcısı olarak sahneye sürme yüzsüzlüğünü gösteren egemenler, artık halkın öfkesinden kurtulamayacaklar. Yunanistan, İngiltere, İrlanda, Fransa, Hollanda, Belçika, İtalya, İspanya, Portekiz'de işçilerin, öğrencilerin, çiftçilerin, eğitimcilerin uzun ve ısrarlı grev, direniş ve boykotlarından sonra, Tunus'ta devrim patladı. Tunus ayaklanması, Cezayir, Fas, Moritanya, Ürdün, Arnavutluk ve Yemen kitlelerine esin kaynağı oldu. Ardından, Mısır patladı. Tekil ve yalıtılmış bir gelişmeyle değil, dünya kapitalist emperyalist sistemini saran ve dünya çapında tarihsel önem taşıyan sistemsel bir gelişmeyle karşı karşıyayız. Devrim harekete geçiyor. Devrim dalgası uzun bir aradan sonra tekrar yükseldi ve daha da yükselmeye devam edecek. Yeni dönem başladı. Artık kafalarımızı, politikalarımızı, strateji ve taktiklerimizi, örgütlenmelerimizi yeni döneme göre yenilemek zorundayız. Yaratıcılığa her zamankinden daha çok ihtiyacımız var. Marks, Engels, Lenin ise, her zamankinden daha güncel.

29 Ocak 2011

IV

Mübarek'in ikinci manevrası

Mısır'da işçi sınıfının, yoksulların, işsizlerin, gençliğin işbirlikçi kapitalist Hüsnü Mübarek diktatörlüğüne karşı isyanı büyüyor. Sıkıyönetime ve sokağa çıkma yasağına rağmen, on binlerce protestocu, sokakları ve alanları hiç terk etmeden ayaklanmayı sürdürüyor. Gelen haberlere göre, diktatörlüğün uşakları şu ana kadar 300 göstericiyi öldürdü, binlerce kişiyi de yaraladı.

Hüsnü Mübarek'in ayaklanan halk kitlelerini yatıştırabilmek ve iktidarını koruyabilmek amacıyla, baştaki hükümetin istifasını istemesi ve yeni bir hükümet kurdurma kararı, alay ve öfkeyle karşılandı. CİA ve Mossad'la yakın ilişkileri bilinen Mısır İstihbarat Örgütü'nün 20 yıllık başkanı, sıkı Amerikancı Ömer Süleyman'ın cumhurbaşkanı yardımcılığına, eski cezaevleri genel müdürü Mahmut Vecdi'nin içişleri bakanlığına atanması, rejimin, devrimi kan ve terörle bastırmak için fırsat kollamaktan asla vazgeçmeyeceğini de gösteriyor.

Dün Mısır'da işçi sendikalarının çağrısıyla genel grev yapıldı, üretim ve hizmetler bütünüyle durdu. Bugün (1 Şubat 2011) Kahire'nin Tahrir (Kurtuluş) meydanında milyonların katılacağı bir miting yapılacağı açıklandı.

Bu açıklama üzerine, Mısır ordusu adına yayınlanan bildiride, ordunun halka karşı silah kullanmayacağı belirtildi. "Mısır'ın büyük halkına" hitabıyla başlayan bildiride şöyle deniliyor: "Halkın meşru haklarını tanıyan Silahlı Kuvvetleriniz, Mısır halkına karşı güç kullanmadı ve kullanmayacak. Barışçıl ifade özgürlüğü herkesin hakkıdır. Silahlı Kuvvetler, yüce Mısır halkının meşru taleplerinin farkındadır ve bunları tanımaktadır. Silahlı Kuvvetlerin sokaktaki varlığı sizin iyiliğiniz ve güvenliğiniz içindir. Bu büyük halka karşı güç kullanılmayacaktır."

Bugün, Tahrir meydanında toplanan 2 milyon kişi hep bir ağızdan Hüsnü Mübarek'in devrilmesi, Amerikan ve İsrail işbirlikçisi rejiminin yıkılması, ücretlerin arttırılması, işsizliğe son verilmesi, yolsuzlukların soruşturulması, halka ateş açanların cezalandırılması sloganlarıyla gösteri yaptı. Başta İskenderiye olmak üzere birçok şehir, kasaba ve köyde de milyonlarca gösterici aynı taleplerle alanları doldurdu.

Siyasal hayata uyanan milyonlarca işçi ve emekçinin kendi talepleriyle sokaklara ve alanlara çıkması, en geniş kitlelerin eylemliliğinde görülen bu büyük artış, gerçek bir halk devriminin en belirgin işaretidir. 80 milyonluk Mısır halkı, bir devrim gerçekleştiriyor. Sokakları ve alanları dolduran milyonların iradesinin yarattığı enerjinin önünde, Hüsnü Mübarek dayanamayacaktır. Kapitalist rejimin Amerika, Avrupa Birliği, İsrail destekli kodamanları daha şimdiden "düzenli bir geçiş" için pazarlık yapıyor. Arap dünyasının en büyük ülkesi ve dünya kapitalizminin Ortadoğu ve Kuzey Afrika'daki temel direği olan Mısır'ı sistemin içinde tutmak için, emperyalist metropoller her türlü baskı ve hileye başvuracaktır.

Sokağa çıkma yasağına kulak asmayan halk kitleleri gece yarısına doğru hâlâ alanları boşaltmadı. Hüsnü Mübarek biraz önce gizli bir yerden yaptığı konuşmada, parlamentodan, seçimlerin erkene alınmasını isteyeceğini; ayrıca, seçimlerde tekrar cumhurbaşkanlığına aday olmayacağını belirtti. Yeni yönetime düzen içinde geçiş için kendisinin birkaç ay daha başta kalacağını, Mısır halkına uzun yıllar çok hizmetler ettiğini; ülkenin kargaşaya düşmemesi için son bir hizmet daha vererek Mısır topraklarında ölmek istediğini söyledi. Alttan alma ve kendini acındırma ile aba altından sopa göstermeyi ve gözdağı vermeyi harmanlayan bu konuşma, Mübarek'in devrimi yatıştırmak için yaptığı ikinci manevrayı oluşturuyor. Mübarek zaman kazanmak istiyor. İlk tavizi hükümeti değiştirerek vermişti. Tekrar aday olmayacağını söyleyerek ikinci tavizi veriyor. Tabii ki bu tavizler, halkı aldatmayı amaçlayan küçük kurnazlıklardan ibaret. Söz konusu kurnazlıklara, şiddete dayalı acımasızlıkların eşlik edeceğinden şüphe yok. Ne var ki, bu kadar muazzam bir enerjiyle ayaklandıktan sonra, halk kitleleri hilelere kanmayacak ve şiddete boyun eğmeyecektir. Ayaklanma daha da güçlenecektir. Tunus'ta Zeynel Abidin Bin Ali de aynı yolu izlemiş, ancak devrimi durduramamıştı. Hüsnü Mübarek'in daha başarılı olması için özel bir neden yok.

Bu arada, Amerika'nın ve İsrail'in sadık kölesi Ürdün kralı Abdullah, devrim korkusuyla, Başbakan Samir Rifai'nin hükümetini görevden aldı. Sözüm ona "Halkın yoksulluk ve yolsuzluk şikâyetlerine eğilecek yeni bir hükümet oluşturması için" bendelerinden birisi olan, eski başbakanlardan Maruf Bakit'i başbakan yaptı. Devrimci dalga, daha şimdiden, işbirlikçi kapitalist diktatörleri manevra yapmaya zorluyor. Cezayir'de ise, eğitim ve sağlık emekçileri bugün greve çıktı.

Filistin ve Irak halklarının emperyalist ve siyonist işgallere karşı uzun yıllardır devam eden direnişi, böylece, dünya kapitalist sisteminin büyük bunalımının ardından, Arap dünyasının her tarafına yayılmaya başlayan yeni ayaklanmalarla birleşiyor. Ezilen halkların ayaklanmaları ile Avrupa işçi sınıflarının hareketleri de birbirini güçlendirecek. Anti emperyalist halk hareketleri ile anti kapitalist işçi hareketleri, enternasyonalist dayanışmayla birleşik bir devrimci dalga olarak ortaya çıkabilir. Enternasyonalist dayanışmanın en etkili yönteminin, kendi ülkemizdeki devrimci hareketi güçlendirmek olduğunu hatırlayalım.

1 Şubat 2011

V

Mübarek'in yeni oyunu

Mısır'da devrim ve karşıdevrim arasındaki kapışma sürüyor. 1 Şubat 2011 günü başta Kahire ve İskenderiye olmak üzere, ülke çapında aynı anda 18 milyon kişinin Hüsnü Mübarek rejimine karşı düzenlediği görkemli gösterilerden sonra, dün, hükümetin emriyle harekete geçen faşist zorbalar sürüsü, Kahire'nin Tahrir meydanında, İskenderiye'de ve birçok şehirde, meydanları terk etmeyen halka saldırdı. Çoğu sivil polislerden oluşan saldırganlar, birçok kişiyi öldürdü ve yaraladı.

Egemen dünya medyası, rejimin harekete geçirdiği katilleri "halk" sayarak, olayları, "halkın ikiye bölündüğü", "Hüsnü Mübarek yanlısı halk kesimlerinin sahneye çıktığı" yorumlarıyla vermeye başladı. Mısır İçişleri Bakanlığı yayınladığı bildiride, herkesin evine ve işine dönmesini "tavsiye etti"; aksi takdirde, ülkenin kargaşadan kurtulamayacağını, hiç kimsenin can ve mal güvenliğinin sağlanamayacağını belirtti. Ordu adına yapılan açıklamada ise, "halkın yaptığı protesto gösterileriyle sesini zaten herkese duyurduğu, göstericilerin artık alanları boşaltması gerektiği" söylendi.

İşbirlikçi diktatörlük, egemenlerin her devrimci kalkışmada başvurduğu klasik taktiği uyguluyor. Ortalığı karıştırmak, sivil görünümlü saldırılarla kitlelerin gözünü korkutmak, sokağa ve alanlara çıkmalarını önlemek, bağımsız işçi sendikalarının ve bağımsız öğrenci derneklerinin yöneticilerini desteksiz bırakmak, ilerici parti ve örgütleri tabansız bırakmak, örgütlü isyancıları yalnızlaştırmak istiyor. "Halkın ikiye bölündüğü ve birbiriyle çatıştığı" izlenimini yerleştirerek, "düzeni sağlayan tarafsız güç" olarak sözüm ona meşru bir gerekçeyle tekrar duruma hâkim olmak için oyun kuruyor.

Dünya kapitalist sisteminin efendileri, Amerika ve Avrupa egemenleri, Mısır işçi, köylü ve gençlik kitlelerinin muazzam ayaklanmasını etkisizleştirmek, siyaset sahnesine özne olarak çıkan halkın hayranlık veren devrimci enerjisini boğmak için hesap yapıyorlar. İkiyüzlü bir yaklaşımla, diktatörlük rejiminden "halkın ifade özgürlüğüne saygı göstermesini" isterken, perde arkasında Hüsnü Mübarek ve uşaklarıyla pazarlık yapıyorlar. Hem dünya kapitalist sistemi açısından, hem de söz konusu sistemin Arap halklarına karşı koçbaşı olarak kullandığı İsrail açısından yaşamsal önem taşıyan işbirlikçi sömürü ve zulüm düzenini muhafaza etmek için, Hüsnü Mübarek'i her şeye rağmen ayakta tutmanın mı; Mübarek rejimini en az değişiklikle sürdürmenin yolu olarak işkenceci istihbaratçı Ömer Süleyman'ı desteklemenin mi; diktatörlük rejimine demokratik bir görüntü vermek için Amerikancı Muhammed El Baradey'i başa geçirmenin mi; devrimci gelişmeyi önlemek için zaten yıllar boyunca adım adım yerleştirdikleri dinciliğin dozunu daha da arttırarak Müslüman Kardeşler'i iktidara ortak etmenin mi; tarafsız görünümlü bir askerî diktatörlüğe yol vermenin mi daha uygun olacağını kararlaştırmaya çalışıyorlar. Ne işçi ve köylü kitlelerinin çektiği acılar, ne demokrasi ve özgürlüğün ayaklar altına alınması umurlarında. Varsa yoksa, kör olası kârları, hâkimiyetleri ve stratejik çıkarları.

Arap halklarının çoğu, sömürgeciliğe ve emperyalizme karşı 1920'lerde büyük kalkışmalar gerçekleştirdiler. 1950'lerde ve 1960'larda çok daha büyük ayaklanmalarla ulusal kurtuluşa kavuştular. Ne var ki, emperyalizme, işbirlikçi kapitalistlere ve feodal beylere karşı gerçekleştirdikleri devrimleri sosyalizme taşıyamadılar. 1970'lerin ortalarından başlayan ve 1980'lerde hızlanan karşıdevrimci ve gerici bir süreçle, tekrar emperyalizmin boyunduruğu altına girdiler ve kapitalizmin neoliberal saldırısı altında bunaldılar. "Artık yeter" diyerek bugün emperyalizme ve işbirlikçi kapitalist burjuvaziye karşı üçüncü kuşak devrimci ayaklanmalar dönemini başlattılar. Tunus ve Mısır devrimlerini desteklemek, Arap toplumlarını saran isyan dalgasını selamlamak için dün çeşitli destek ve dayanışma eylemlerini gerçekleştiren Türkiye devrimcileri, Mısır halkının, devrimi ileriye götürecek metanet, sabır ve ustalığa sahip olduğuna, emperyalizmin ve uşaklarının bütün baskı ve hilelerini boşa çıkaracağına inanıyor. Mübarek'in yeni oyunu da işine yaramayacak, çöküşünü hızlandıracaktır.

3 Şubat 2011

VI

Mısır devriminde bugün

17 Ocak 2011'de "Hüsnü Mübarek, Zeynel Abidin Bin Ali'nin Yanına Git" sloganıyla sokağa çıkan yüz kişinin gösterileriyle başlayan, bir hafta boyunca binleri harekete geçiren, 25 Ocak'tan bu yana ise on binlerce, yüz binlerce ve milyonlarca işçinin, emekçinin, köylünün, gencin, şehir şehir, kasaba kasaba, köy köy sokakları ve alanları doldurmasıyla doruğa çıkan büyük halk ayaklanması, diktatörlük rejiminin kanlı terörüne ve başta Amerika olmak üzere emperyalist efendilerin bütün oyunlarına rağmen yoluna devam ediyor. Devrim ile karşıdevrim arasındaki boy ölçüşme sürüyor.

Kapitalizmin 30 yıldır süren neoliberal saldırısına karşı, nihayet, emekçi kitlelerin en derinlerinden fışkıran devrim dalgasını durdurabileceğini sanan Hüsnü Mübarek, bugün, on binlerce işçinin grevleri ve ülkenin her yanında milyonlarca insanın gösterileri karşısında yeni bir manevraya başvurdu.

İşbirlikçi diktatör, Mısır devlet televizyonundan yayınlattığı bir haberle, bu gece halka sesleneceğini ve çok önemli bir konuşma yapacağını duyurdu. Cumhurbaşkanı yardımcılığına atamış olduğu Ömer Süleyman'ı kabul etti ve onunla uzun bir görüşme yaptı. Gün boyu uşaklarına yaptırdığı konuşmalarla bugün görevden ayrılacağı izlenimini oluşturdu. Tahrir meydanına giden Genelkurmay Başkanı Korgeneral Sami Enan, göstericilere "Merak etmeyin, bugün bütün istekleriniz karşılanacak" dedi. İktidardaki Ulusal Demokrasi Partisi'nin genel sekreteri Hüsam Badravi, CNN televizyonuna verdiği demeçte, Hüsnü Mübarek'in bugün çok yurtseverce bir karar vereceğini ve yetkilerini muhtemelen Ömer Süleyman'a devredeceğini söyledi. Başbakan Ahmet Şefik, Mübarek'in yetkilerini Ömer Süleyman'a devredeceğini ve yarın artık Mübarek'in cumhurbaşkanı sıfatını taşımayacağını sandığını belirtti. Savunma Bakanı Mareşal Muhammed Hüseyin Tantavi başkanlığında toplandığı bildirilen Yüksek Askerî Konsey toplantısından sonra ordu adına yayınlanan bildiride, "ordunun Mısır halkının meşru taleplerini desteklediği ve halkı saldırılara karşı koruyacağı ve bu amaçla Yüksek Askerî Konsey'in sürekli toplantı hâlinde kalacağı" açıklandı. Bu arada, Washington'da Amerikan Kongresi'ne bilgi veren CİA başkanı Leon Panetta, Hüsnü Mübarek'in yetkilerini Ömer Süleyman'a devrederek kenara çekileceğini söyledi. Hüsnü Mübarek'in konuşmasından hemen önce Michigan'da bir konferansa katılan Barack Obama, Amerikan yönetiminin Mısır'ın geleceğini temsil eden genç kuşağı desteklediğini ve demokrasiye düzenli geçişten yana olduğunu belirtti.

Hâlâ barışçı gösteriler yapan silahsız kitlelerin iradesine uyacağı izlenimini başarıyla yaratan Hüsnü Mübarek ise, gece yaptığı konuşmada, yabancı güçlerin dayatmalarına boyun eğmeyeceğini, Eylül ayındaki seçimlere kadar cumhurbaşkanı olarak başta kalacağını, Mısır halkına çok hizmet ettiğini, bu arada hatalar yapmış olabileceğini kabul ettiğini, fakat kendisinin ve oğlunun Mısır'da kalacağını, gösterileri yabancı ajanların çıkardığını, ülkeyi kaosa sürüklemek isteyen yıkıcılara uyulmamasını istediğini, hainlerin mutlaka cezalandırılacağını, anayasada değişiklik yapmak ve demokrasiye düzenli bir geçişi sağlamak için bazı yetkilerini yardımcısı Ömer Süleyman'a devrettiğini, onun muhalefetle gerekli diyalogu sağlayacağını söyledi.

Hüsnü Mübarek'in ardından Ömer Süleyman da bir konuşma yaptı. Cumhurbaşkanından aldığı yetkilerle Mısır'ın birliğini ve bütünlüğünü korumak için görev yapacağını, gençlerin başlattığı devrime sahip çıkacağını, ama kaosu önlemek, can ve mal güvenliğini sağlamak için herkesin gösterilere son verip işine ve evine dönmesinin gerekli olduğunu, muhalefetle diyalog kapılarını açık tutacağını, demokrasiye ve özgürlüğe düzenli geçiş için başta ordu olmak üzere devlet kurumları ile muhalefetin ve halkın işbirliği yapması gerektiğini söyledi.

Hüsnü Mübarek, kendisinin ve işbirlikçi rejimin iktidara sıkı sıkıya sarılmasından başka bir anlam taşımayan bu bayat manevra öncesinde, Ömer Süleyman'a, Müslüman Kardeşler dahil burjuva muhalefet partilerinin temsilcileriyle bir görüşme yaptırmıştı. Hüsnü Mübarek'in defolmasını, rejiminin yıkılmasını, iktidarın halka devredilmesini, yoksulluğa, yolsuzluğa ve işsizliğe son verecek bir düzenin kurulmasını isteyen kitlelerin iradesini hiçe sayan bu teslimiyetçi görüşmenin yarattığı sis perdesi dağılmadan, hükümet, ücret ve maaşlara yüzde 15'lik bir zam yaptığını ilan etmişti.

Görüldüğü gibi, Mısır oligarşisi, kitleleri terörle yıldırmak, küçük rüşvet ve tavizlerle aldatmak, devrime saygı duyulduğu açıklamasıyla onların gururlarını okşamak, ordu dahil bütün devlet kurumlarının tek vücut olduğunu göstererek halkı bezdirmek, boş umutlar yaratarak milyonları hayal kırıklığına sürüklemek, muhalefeti bölmek gibi taktiklerin hepsini can havliyle kullanıyor.

Mısır Komünist Partisi, devrimci gruplar, ilerici ve yurtsever örgütler, bağımsız işçi sendikaları, köylü örgütleri, gençlik dernekleri, kadın örgütleri, meslek birlikleri ise, siyasal hayata uyanan ve kendi siyasal deneyimleri temelinde gitgide radikalleşen milyonları daha da bilinçli ve örgütlü hâle getirmek, ordunun tepesindeki militaristleri yalnızlaştırırken silahlı kuvvetlerin temel kitlesini veya en azından bir kısmını devrim saflarına çekmek, karşıdevrim cephesi içindeki çatlakları derinleştirmek, devrimin kendi iktidar organlarını oluşturmak, savunma durumundan hücum durumuna geçebilme becerisini göstermek göreviyle karşı karşıyalar. Egemen rejimin siyasal, askerî, ekonomik ve medyatik gücü felce uğratılmadan, devrimin hiçbir kazanımı kalıcı olamaz. Egemenler paraya, silaha, propaganda organlarına hükmetmeye devam ettikçe, devrim tıkanır ve boğulur.

Hüsnü Mübarek ile Ömer Süleyman'ın konuşmaları, meydanları mesken tutmuş devrimci Mısır halk kitlelerinde büyük bir öfkeye yol açtı. Öfkenin belli olmasından ve Hüsnü Mübarek'in yeni manevrasının sonuç getirmeyeceğinin anlaşılmasından sonra, ABD Başkanı Obama, "Mısır'da demokrasiye geçiş sürecinin başladığını gösterecek daha somut adımlara ihtiyaç olduğunu ve Mübarek'in yaptığı konuşmanın yetersiz kaldığını" söyledi.

Başta ABD olmak üzere dünya kapitalist sisteminin yöneticileri ile Mısır oligarşisinin temsilcileri arasında perde arkasında ne gibi pazarlıklar döndüğünü, devrimi boğmak için ne gibi karanlık planlar yapıldığını şimdilik bilmiyoruz. Ama bir şey çok açık: On milyonlarca sade Mısırlı'yı sokaklara ve alanlara sürükleyen devrimin büyük öfkesi karşısında Hüsnü Mübarek ve uşakları tutunamayacak.

10 Şubat 2011

VII

Hüsnü Mübarek yıkıldı

Mısır kapitalist oligarşisinin 30 yıllık önderi, emperyalizmin ve siyonizmin uşağı Hüsnü Mübarek yıkıldı. Diktatör yıkıldı ama diktatörlük yerinde duruyor. Mısır'ın kahraman işçileri, köylüleri ve gençleri Hüsnü Mübarek'i devirerek ilk büyük zaferi kazandılar ama onları daha büyük zaferler bekliyor. Sırada emperyalizme bağımlı kapitalist diktatörlüğü yıkma görevi var. İş bitmedi, yeni başlıyor. Mısır'ın devrimci halk kitleleri, umuyoruz ki, yeni zaferler için birleşecekler, örgütlenecekler; analarının ak sütü gibi helal olan görkemli devrimlerini ileriye götürecekler.

11 Şubat 2011 Cuma günü Mısır'ın her tarafında en az 20 milyon insanın sokaklara ve alanlara bir kez daha çıkması, "Hüsnü Mübarek, rejimini al da git" sloganlarıyla işbirlikçi rejime duydukları öfkelerini dayanılmaz güçle haykırması karşısında, Hüsnü Mübarek ayakta kalamadı. Cumhurbaşkanı Yardımcısı Ömer Süleyman aracılığıyla akşam saat 6'da devlet televizyonundan yaptırdığı açıklamada, istifa ettiğini bildirdi. Ama devrilen diktatör, bu açıklamada bile, halkın iradesine, devrimin gücüne saygıyla boyun eğeceğine, yeni oyunlar peşinde koşuyor. Asla yetkisinde olmayan bir şey yaparak, yönetimi Yüksek Askerî Konsey'e devrettiğini açıklıyor.

Halk devrimine karşı sayısız suçun sorumlusu olan Hüsnü Mübarek halka hiçbir karar dayatamaz. Devrim kendi geçici hükümetini oluşturmalı ve bütün iktidar, kurucu halk iradesinin eline geçmelidir. Yüksek Askerî Konsey, derhâl halkın iradesine bağlı olduğunu, halk devrimini gerçekleştiren işçilerin, köylülerin ve gençliğin emrinde hareket edeceğini açıklamalıdır. Askerî diktatörlük, Hüsnü Mübareksiz bir Hüsnü Mübarek rejimi anlamına gelir. İnanılmaz fedakârlıklarla halk devrimini gerçekleştiren kahraman işçiler, emekçiler, köylüler, gençler kendi kendilerini yönetme hakkına, yeteneğine ve gücüne sahiptir. Bütün iktidar devrimci halk kitlelerine! Mısır halkı Mübarek'in adamlarının, emperyalizmin işbirlikçisi zengin patronların ve generallerin, halk devrimini gasp etmesine izin vermemelidir.

"Yaşasın Özgür Mısır" sloganlarıyla zaferlerini kutlayan Mısırlı halk kitlelerinin sevincini paylaşıyoruz. Dünya kapitalist emperyalist sisteminin Ortadoğu ve Kuzey Afrika'daki kilit taşı yerinden oynuyor. Mısır halk devriminin dünya tarihsel çapta sonuçları olacak. Yeni devrimler çağı, 21. yüzyılın devrimler çağı kesin olarak başladı. Kapitalizmin neoliberal karşıdevrimler dönemi sona erdi. Hepimizi büyük görevler bekliyor.

11 Şubat 2011

VIII

Devrimci dalga ve emperyalizmin oyunları

Tunus ve Mısır'da emperyalizmin uşağı kapitalist diktatörleri deviren yeni devrimler dalgası karşısında dünya kapitalist sisteminin egemenleri, kolayca tahmin edilebileceği gibi, sinsi oyunlara yöneliyor. Daha Mısır'daki uşakları Hüsnü Mübarek'in devrildiği gün, CİA'nın eski başkanlarından James Woolsey, CNN kanalında önemli bir değerlendirme yapmış, Amerika'nın bu olaylardan ders çıkararak derhâl yeni adımlar atması gerektiğini söylemişti. Ona göre, ABD yönetimine düşen görev, "bir yandan Mısır ve Tunus'ta düzenli geçişi sağlamak, istikrarı korumak, iktidarın Fransız devriminde, Rus devriminde veya İran'da olduğu gibi, kötü insanların eline geçmemesi için çalışmak; bir yandan da, Kuzey Afrika ve Ortadoğu'yu saran halk öfkesini, Amerika ve Batı dostu olmayan rejimlere, örneğin Suriye ve İran rejimlerine yöneltmek için elinden gelen her şeyi yapmak, bu ülkelerdeki isyancılara somut yardımlarda bulunmak"tı. Dünya kapitalizminin elebaşıları bu reçete doğrultusunda hareket ediyorlar.

Tunus ve Mısır'da artık ayakta duramayan diktatörlerin feda edilmesine rıza gösterip eski rejimin önde gelen temsilcilerinin yönetiminde işbirlikçi diktatörlük rejimlerini sürdürmek için tezgâh kuran ABD ve AB hükümetleri, devrim dalgasının Ürdün, Yemen, Fas, Cezayir, Bahreyn, Kuveyt, Körfez emirlikleri, Irak, Suudi Arabistan gibi kendi denetimlerinde bulunan ülkelerde etkili olmaması için hummalı bir faaliyet gösteriyor. Tunus ve Mısır'a heyet üstüne heyet gönderip hâlâ iktidarı elinde tutan işbirlikçilere arka çıkıyor, halk devrimini gerçekleştiren kitleleri yatıştırmak için özellikle genç kadroları baştan çıkarmaya ve devşirmeye yönelik "sivil toplumu geliştirme" programlarını acilen devreye sokuyorlar. Aynı program sözünü ettiğimiz ülkelerde de uygulanmaya başlandı. Amaç çok açık: Mısır ve Tunus'ta halk devrimlerini boğmak, devrimin etkisini bir saray darbesi boyutuna indirip zaman içinde yok etmek; öteki ülkelerde ise, henüz devrim boyutuna ulaşmamış toplumsal hareketlerin büyümesine izin vermemek.

Woolsey'in önerdiği şekilde, halk öfkesini "Amerika ve Batı dostu olmayan rejimlere yöneltmek" planının ilk uygulaması ise Libya'da yapılıyor. Libya'nın özellikle doğu bölgesinde eski kraliyet hanedanına bağlı ve İslamcı eğilimli aşiretleri harekete geçirmeyi başaran emperyalizm, Libya'da kendisine doğrudan bağlı olacak bir yönetim kurmak için hamle yapıyor.

Bilindiği gibi, Libya dünyanın önde gelen petrol üreticilerinden biri olan, toprakları geniş fakat sadece 7 milyon nüfuslu zengin bir ülkedir. 1969'da cumhuriyeti kuran ve sosyalist sistemin varolduğu koşullarda petrolü millileştirerek emperyalizme kafa tutan anti emperyalist Libya devrimi, sosyalist sistemin dağılmasından sonra gücünü koruyamadı. 1986'da Amerikan saldırısına uğrayan ve "terörist devlet" listesine alınarak uzun yıllar acımasız bir Amerikan ve Batı ambargosu altında bunalan Libya yönetimi, özellikle Irak'ın 2003'te işgal edilmesinden sonra anti emperyalizm politikasından vazgeçti. Amerika ve Avrupa egemenleriyle arasını düzeltmek için büyük ödünler verdi. Bu ödünler karşılığında ambargo kaldırıldıysa da Amerika, Libya'yla yeniden diplomatik ilişki kurmak için ta 2008'i bekledi. Libya, dünya kapitalistlerinin (bu arada Türkiye kapitalistlerinin) büyük kârlar sağladığı büyük bir şantiye oldu. Dünyanın büyük şirketleriyle kurulan ihale ilişkileri, Amerikan ve Avrupa egemenleriyle içli dışlı olmayı getirdi, yolsuzluğu besleyerek yönetim çevrelerinin yozlaşması ve halktan kopması sonucunu doğurdu.

Bununla birlikte, Libya yönetimi, işbirlikçi Arap kralları ve diktatörleri türünden emperyalizme doğrudan bağlı uşak bir yönetim olmadı. Ilımlı ve zayıf biçimde de olsa anti emperyalist jestleri bir yana bırakmadı. İtalya'yı sömürgecilik döneminde Libya halkına karşı işlediği suçlarından dolayı tazminat ödemek zorunda bıraktı, ABD'yi ve İsrail'i rahatsız etmeye devam etti. Yani, Libya yönetimi hiçbir zaman emperyalizmin "bizim çocuklar" kategorisine girmedi.

Kuzey Afrika ve Ortadoğu halklarının ayağa kalktığı koşullarda, Libya halkının yozlaşmış yönetime karşı birikmiş öfkesini de kullanabileceğini hesaplayan emperyalizm, eski işbirlikçilerini harekete geçirerek bir isyan başlattı, yozlaşmış yönetim çevreleri ve devlet aygıtı içinde kendisine bağlı kesimleri de bu isyana katılmaları yönünde teşvik etti. Emperyalizm şu anda, yalan haber üretimine dayalı dünya çapında büyük bir yatık medya operasyonunun da yardımıyla, karşıdevrimci isyanın büyük bir halk hareketi olarak görünmesini sağlamaya çalışıyor. Hüsnü Mübarek, Bin Ali, krallar, emirler söz konusu olduğunda sus pus olanlar, asla kendilerinden saymadıkları Muammer Kaddafi karşısında kükrüyorlar. Dünyanın bütün gericileri, ABD başkanı Obama, dışişleri bakanı Clinton, İngiliz başbakanı Cameron, dışişleri bakanı Hague, Alman başbakanı Merkel, Birleşmiş Milletler genel sekreteri Ban Ki moon, Libya'nın başındaki "kanlı katil"in cezalandırılması ve devrilmesi için çağrıda bulunuyorlar.

İşin özü şudur: Zengin Libya petrolüne tekrar el koymak; Libya'yı özelleştirme batağına mahkûm etmek; Tunus ve Mısır'da sarsılan yönetimlerini kaybetme riskine karşı, bu iki ülkenin arasına kama gibi girecek stratejik bir ülkeye doğrudan doğruya el koymak için büyük bir emperyalist müdahaleyle karşı karşıyayız. Küba devriminin deneyimli önderi Fidel Castro'nun uyarısına herkes kulak vermelidir. Castro, ABD yönetiminin NATO'yu devreye sokarak Libya'yı işgal etmek için plan yaptığını söylüyor. Libya'nın yeni bir Irak, yeni bir Afganistan, yeni bir Pakistan olmasına izin vermemeliyiz. Devrimlerin ve karşıdevrimlerin diyalektiğini kavramayanlar büyük bir hata işliyorlar. Her ülkenin somut koşullarını, güç dizilişini, emperyalizmin planlarını hesaba katmadan soyut bir halk ayaklanması fikriyle başı dönenler, emperyalizmin oyuncağı durumuna düşerler. Mısır ve Tunus'ta olanlarla Libya'da olanlar aynı şey değildir. Gün, devrimci uyanıklığı elden bırakmadan, her yerde devrimi ilerletecek, emperyalizmi ve kapitalizmi zayıflatacak politikalar izlemektir. Dünya kapitalizminin elebaşısı emperyalist kodamanlar nasıl Mısır, Tunus ve Libya'da somut duruma uygun şekilde, aynı emperyalist amaçlara hizmet eden ayrı politikalar izliyorlarsa, biz de aynı ustalığı devrimci amaçlar için gösterebilmeliyiz. Bütünsel devrimci amaçlarımıza hizmet edecek şekilde, farklı ülkelerde, somut duruma uygun, ayrı politikalar belirlemeliyiz.

24 Şubat 2011

IX

Emperyalizmin politik askerî doktrini

Dünya egemenliğini amaçlayan Amerikan emperyalizminin politik askerî doktrininde, işbirlikçi hükümetlere karşı ayaklanmaları bastırma, devrimci halk güçlerini ezme stratejisi ile işbirlikçiliği reddeden bağımsız hükümetlere karşı işbirlikçi gerici ayaklanmaları destekleme stratejisi birbirini tamamlar. "Dost" hükümetlere karşı isyan edenler düşmandır, ezilir. "Düşman" hükümetlere karşı isyan edenler, dost sayılır ve desteklenir.

Bu iki farklı strateji somut koşullara göre bütünsel emperyalist kapitalist amaçlar doğrultusunda uygulamaya konulur. Amerikan emperyalizmi, dünya kapitalist sisteminin elebaşısı olarak, dünyanın her tarafında sosyalizm, bağımsızlık ve demokrasi güçlerine karşı topyekün politik askerî bir savaş içindedir. Politik askerî savaşın alanı bütün dünyadır. Her ülke ve her bölge somut duruma göre değerlendirilir. Amaç mümkün olduğu kadar çok ülkeyi ve bölgeyi elde tutmak, elden kaçmış ve "düşman" saflarına katılmış ülke ve bölgeleri geri kazanmaktır. Bir ülke veya bölgedeki kayıpları telafi etmek için karşı saflardaki ülke veya bölgeleri düşürmek olağan bir yöntemdir.

Amerikan emperyalizmi, İkinci Dünya Savaşı'ndan dünyanın tartışmasız birinci gücü olarak çıktı. Kendisine bağladığı kapitalist dünyadaki işbirlikçilerine karşı işçi sınıfının ve ezilen halkların başlattığı sosyalist ve devrimci demokratik devrimleri bütün gücüyle ezmeye çalışırken, sosyalist sisteme katılmış veya emperyalizme karşı sosyalist sistemle bağlaşıklık kurmuş ülkelerde karşıdevrimler tezgâhlamak için her çabayı gösterdi. Bu planı geniş ölçüde başarılı oldu ve hem sosyalist sistemi dağıtmayı, hem de sosyalist sisteminin desteğinden yoksun kalan bağımsız ve bağlantısız ülkelerin çoğunu çökertmeyi başardı.

Amerikan emperyalizminin önderliğindeki dünya kapitalist sisteminin, Kuzey Afrika ve Ortadoğu'yu saran yeni halk devrimleri dalgasını, sözünü ettiğimiz askerî doktrin çerçevesinde değerlendirdiği besbellidir. Tunus ve Mısır'da dipten gelen devrim, emperyalizmin uşağı kapitalist rejimleri sarstı, rejimin başındaki diktatörleri devirdi. Ama ABD ve Avrupa yönetimleri, devrimin etkisizleştirilmesi, işbirlikçi sömürü düzeninin sürmesi, Tunus ve Mısır'ın ellerinden kaçmaması için her şeyi yapıyor. Özellikle Mısır, emperyalizmin dünya ve bölge hâkimiyeti ile Ortadoğu'daki ileri karakolu İsrail siyonizminin güvenliğinin sağlanması açısından kritik bir ülke.

Mısır'ı ve Tunus'u elde tutmak için harıl harıl çalışan emperyalizm, milyonlarca işçi ve emekçinin açığa çıkan devrimci enerjisinin; halk kitlelerinin işsizliğe, yoksulluğa, yolsuzluğa ve köleliğe duyduğu derin nefretin, bütün bu çabayı anlamsız kılabileceğini biliyor. O yüzden, Mısır'ın ve Tunus'un arasında kalan, toprağı geniş, nüfusu az, petrolü zengin mi zengin Libya'yı, karşıdevrimci aşiretleri ayaklandırıp askerî bir müdahaleyle sağlamca ele geçirebileceği, olası kayıplarını telafi edebileceği bir alan olarak gördü ve bütün uşaklarını seferber edip fiziki ve psikolojik bir savaş başlattı.

Mısır'ın ulusal bağımsızlıkçı Cemal Abdülnasır yönetimi altında bulunduğu, Sovyetler Birliği'yle dayanışma içinde olduğu 1950'ler ve 1960'larda, emperyalizmin uşağı kral İdris Sunusi Libya'sında petrol, Batılı tekellerin malıydı ve Trablus yakınlarında kurulmuş Wheelus Hava Üssü'nde Amerikan emperyalizminin 4600 askeri bulunuyordu. Büyük Amerikan üssünün yanı sıra, İngilizlere ait daha küçük üsler de, bu yarı sömürge, yarı feodal ülkenin topraklarındaki müthiş doğal zenginliğin Batı kapitalizminin kasalarına kâr olarak akmasını sağladığı gibi, ilerici Mısır yönetimine karşı bir baskı unsuru işlevi görüyordu. Libya'da Muammer Kaddafi önderliğindeki 1969 ulusal bağımsızlık devrimi, krallığı ortadan kaldırıp cumhuriyeti ilan etti, Amerikan ve İngiliz üslerini kapattı, yabancı askerleri sınır dışı etti ve petrolü millileştirdi.

Libya'yı kaybeden emperyalizm, 1970'lerin ikinci yarısından itibaren Enver Sedat ve Hüsnü Mübarek eliyle Mısır'ı saflarına çekmeyi başardı. Bugün, halk devrimlerinin olası gelişimiyle Mısır'ın ve Tunus'un bağımsızlık yoluna girebileceğini düşünen emperyalizm, zayıf halka olarak değerlendirdiği Libya'yı yine doğrudan doğruya kendine bağlamaya çalışıyor.

Sosyalizm, bağımsızlık ve demokrasi güçleri, emperyalizmin planları konusunda uyanık olmazlar ve Libya'daki gerici isyanı, kapitalist sistemin topyekün politik askerî savaş doktrini çerçevesinde Mısır ve Tunus devrimlerine karşı somut emperyalist hamle olarak değerlendiremezlerse, büyük bir kayba uğrayacaklardır. Libya'nın doğrudan doğruya emperyalizmin denetimine girmesi, Libya halkının köleleştirilmesi demektir. Libya'nın köleleştirilmesi, Mısır ve Tunus devrimleri için kötü haber olacaktır. Mısır ve Tunus devrimleri için kötü haber, Türkiye, bölge ve dünya halkları için de kötü haberdir.

25 Şubat 2011

X

El Cezire şebekesi

Katar emirinin kurduğu El Cezire televizyonu, özellikle 2001 Afganistan işgali ve 2003 Irak işgali sırasında yaptığı nesnel yayıncılıkla önce Arap ve İslam dünyasında, sonra bütün dünyada haklı bir ün kazanmıştı. El Cezire, Amerikan haberciliğinin tekelini kırıyor ve, onların aksine, yalan haber üretimine dayalı yanıltmaca kampanyalarıyla dünya kamuoyunu biçimlendirmeyi reddediyordu. Her yerde sömürü ve zulme karşı mücadele eden devrimci güçler, emperyalist saldırı ve işgallere karşı koymaya çalışan barışseverler, El Cezire kanalını, dünya kapitalist oligarşisinin kitle iletişim araçlarını kitle aldatma silahı olarak kullanma ve beyinleri istila etme politikasını delik deşik etmede etkili bir kurum olarak görüyordu.

Doğrusu, El Cezire kanalının, emperyalizmin kuklası bir petrol şeyhliği olan Katar'ı demir yumrukla yöneten Amerikancı Şeyh Hamid bin Halife El Tani'ye ait olması; üstelik, bu emirin, Irak işgalini yöneten Amerikan Merkez Komutanlığı CENTCOM'un cephe karargâhına ev sahipliği yapması mideleri bulandırmıyor değildi. Yine de, El Cezire'nin, faşist militarist Fox TV ile liberal militarist CNN gibi Amerikan kanallarının savaş ve işgal yanlısı karartma politikalarını delen dürüst haberciliği, bu mide bulantısını bastırıyordu.

El Cezire dürüst yayıncılık ve düşünce özgürlüğüne değer veren tartışma programlarıyla Arap ve İslam dünyasında yaygın bir izleyici kitlesine ulaştı. Kamuoyunu sadece bilgilendiren değil, oluşturan bir güce kavuştu. Bu süreç içinde, Arapçanın yanı sıra İngilizce ve Urduca yayın yapan dünya çapında bir şebeke oldu.

Ne var ki, El Cezire yaygınlaştıkça, dürüst yayıncılık ilkesinden yavaş yavaş uzaklaşmaya başladı. Sansasyon merakı, doğrulanmamış haberler, güdümlü olduğu kuşkusunu uyandıran temelsiz yorumlar, tartışma programlarında yelpazenin daraltılması, muhalif seslerin azaltılması, ABD yönetiminin gündemine uygun haber ve program tercihleri konusunda şikâyetler arttı. Kanal önce sıradanlaşmaya, daha sonra CNN ve Fox'a benzemeye başladı.

El Cezire'nin dürüst habercilikten en köklü sapması ise, Ortadoğu ve Kuzey Afrika'yı sarsan tarihsel olaylar sırasında görüldü. Tunus ve Mısır'daki halk devrimleri ve Libya'daki karşıdevrimci ayaklanma günlerinde, El Cezire, haber ve yorumlarında Amerikan yönetiminin iyice güdümüne girdi. Tıpkı Irak savaşı sırasında Fox ve CNN kanallarının yaptığı gibi, emperyalizmin psikolojik savaş aygıtına dönüştü. Şu anda El Cezire şebekesi, Tunus, Mısır ve Libya konusunda Amerikan politik askerî stratejisine uygun olarak sistemli biçimde yalan haberler üretiyor, düzmece resimler ve videolar yayınlıyor, bütünüyle manipülatif yorumlar yapan psikolojik savaş uzmanlarını gün boyu ekranda tutuyor. El Cezire, ABD öncülüğündeki dünya kapitalist sisteminin yürüttüğü karşıdevrimci psikolojik savaşın amiral gemisi olarak hareket ediyor.

Irak savaşı sırasında ABD'nin savaş suçlarına gözünü kırpmadan ortaklık eden yerli kapitalist medya ise, hem Erdoğancı Fethullahçı, hem Doğancı kanatlarıyla, utanç verici geçmişlerinden hiç ders çıkarmadan, bu kez, Libya'ya karşı emperyalist bir işgalin yolunu açacak yayın yapıyor. Yatık medya, bu uğursuz yayınlarında, El Cezire'nin sahte haberlerini ve güdümlü yorumlarını kaynak gösteriyor. El Cezire, Amerikan kuklası sahibinin sesi bir kitle aldatma silahı olarak artık halkların nefretini üzerine topluyor.

Türkiye'de yaşayan her yurttaşı ilgilendirmesi gereken iki noktayı da hatırlatalım. Birincisi, El Cezire şebekesinin sahibi Katar emiri Şeyh Hamid bin Halife El Tani, Sabah ATV grubunun da ortağıdır. Sabah ATV grubunun Çalık holdinge devredilmesi sırasında devletten alınan krediler yetersiz kalınca, Gül'ün ve Erdoğan'ın dostu Katar emiri de %25 sermaye koydu ve her finansal kararda veto yetkisine sahip şirket ortağı olarak gruba katıldı. İkincisi, Cine 5 televizyon kanalı 10 Şubat 2011 günü, 40 milyon 500 bin dolar bedelle El Cezire'ye satıldı. Cine 5, El Cezire'nin Türkçe yayın yapan şubesi olarak yakında karşımızda olacak.

25 Şubat 2011

XI

Emperyalizm Libya'ya saldırıyor

Dünya kapitalist sistemine yön veren emperyalist elebaşıların Libya'yı boğma harekâtı sürüyor. ABD, Libya'nın Amerikan bankalarında bulunan 30 milyar dolarlık varlığına el koydu ve Birleşmiş Milletler Güvenlik Konseyi'nden Libya'ya ambargo kararı çıkarttı. İsviçre, Libya'nın ülkedeki malvarlığını dondurdu. Almanya, Libya'dan aldıkları petrolün bedelini ödemeyeceklerini açıkladı. Libya'nın eski sömürgeci işgalcisi İtalya; Libya'yla İtalya arasındaki saldırmazlık antlaşmasını iptal etti. Amerikan 6. Filosu, Libya açıklarında manevra yapıyor. Amerikan, İngiliz ve İtalyan özel birlikleri Libya'ya çıktılar; karşıdevrimci isyancılarla birleşip olası emperyalist işgalin ön hazırlıklarını yapıyorlar. Bütün dünya kapitalist medyasının yalan haber bombardımanı devam ediyor. Libya'ya sözümona "insani müdahale" için dünya kamuoyu hazırlanıyor. Sosyalist ülkelerde 1989 1991 yılları arasında gerçekleştirilen kapitalist karşıdevrimler sırasında, 2003 yılında Irak işgali öncesinde yürütülen psikolojik savaşlar tekrar yürürlüğe konuldu.

Küba devriminin önderi Fidel Castro, "Plan, Libya'nın İşgal Edilmesidir" ve "Utanç Verici Ölüm Dansı" başlıklı iki yazı yazarak, başta ABD olmak üzere emperyalist dünyanın, Libya petrolüne el koymak, Libya halkını köleleştirmek, Mısır'da yükselen devrim dalgasını engellemek amacıyla Libya'yı işgale hazırlandığını belirtiyor. Dürüst hiçbir insanın, herkesin gözü önünde hazırlanan bu cinayet karşısında sessiz kalamayacağını söylüyor. Venezüella önderi Hugo Chavez, Kaddafi'ye ve Libya'ya karşı büyük bir yanıltmaca kampanyasının yürütüldüğünü, ABD'nin Libya petrolüne el koymak istediğini açıklıyor ve herkesi Libya'yı savunmaya çağırıyor.

Emperyalist efendiler, devrimcileri asla affetmezler. Sosyalist devrimlerin, anti emperyalist ve anti feodal devrimlerin başını çeken önderleri ilk fırsatta yok etmek, onlardan intikam almak için fırsat kollarlar. Sömürgecileri kovan, kralları ve diktatörleri deviren, petrolü ve doğal kaynakları millileştiren, bankaları kamulaştıran, toprak ağalarının çiftliklerini köylülere dağıtan, kapitalist şirketleri halkın mülkiyetine geçirip işçilerin yönetimine veren komünistler, sosyalistler, devrimci demokratlar, ulusal kurtuluşçu yurtseverler her zaman emperyalistlerin hedefinde olmuştur.

Emperyalizmin baskı ve tehdidi altında devrimci iradelerini koruyamayıp emperyalizmle belirli oranda işbirliğine giren ama doğrudan doğruya uşak olmayı, "bizim çocuklar" kategorisinde yer almayı hâlâ kabul etmeyen önderler bile bu kaderden kendilerini koruyamamışlardır. Anti emperyalist ve anti feodal Libya devriminin önderi Muammer Kaddafi de bugün bu kaderi paylaşıyor. 2003'ten sonra Batı egemenleriyle uzlaşmak, Libya ekonomisini emperyalist tekellere açmak, Kaddafi'nin işine yaramadı. Amerikan egemenliğine son vermenin, işbirlikçi kralı devirmenin, üslere el koymanın, petrolü millileştirmenin bedelini daha önce Amerikan hava saldırısı; ABD, AB ve BM ambargosuyla ödeyen Kaddafi ve Libya halkı, bugün bu bedeli, karşıdevrimci, kralcı ve İslamcı aşiret isyanıyla, ambargoyla ve işgal tehdidiyle ödüyor. Emperyalizm, kışkırttığı gerici isyan ve yürüttüğü psikolojik savaşla sonuca ulaşamazsa, iç savaş ve işgal yoluyla oluk oluk kan dökmeye hazırlanıyor.

Fidel Castro ve Hugo Chavez'in ısrarla vurguladığı gibi, her dürüst insanın bu emperyalist komploya karşı koyması gerekirken, kendilerini sosyalist ve devrimci olarak niteleyen çevrelerin tam tersi bir tutum takınması utanç verici bir teslimiyet anlamına geliyor. Somut şartların somut tahlilini yapmaktan aciz çevreler, bağımsız bir tutumla akıl yürüteceklerine, kendilerini kapitalist medya tekellerinin güdümüne bırakıyorlar. Devrimlerin ve karşıdevrimlerin deneyimlerini bile hatırlamıyorlar. Romanya karşıdevriminde yaşananları, sahte haber imalatıyla hazırlanan kapitalist darbe sürecinde Nikolai Çavuşesku ve Elena Çavuşesku'nun nasıl kurşuna dizildiğini, Romanya'nın nasıl köleleştirildiğini; Irak işgalinde yalan haberlerle yaratılan linç ortamı içinde Irak'ın nasıl işgal edildiğini, Amerika'ya teslim olmayı reddeden Saddam Hüseyin'in nasıl idam edildiğini, Irak halkının nasıl soykırıma uğratıldığını; bütün bu süreçlerde, emperyalist egemenlerin "diktatörü devirmek", "özgürlük ve demokrasi götürmek" bayrağı altında kapitalist sömürü ve sömürgeci zulüm sistemlerini nasıl yerleştirdiklerini unutuyorlar.

Bütün bunları yaptınız, bari Fidel Castro'nun ve Chavez'in sözlerine kulak verin, onlarla yol arkadaşlığı yapın. Ne gezer! Dünya emperyalizminin elebaşılarıyla, kapitalist gericiliğin sembolleriyle, Obama'yla, Clinton'la, Gates'le, Cameron'la, Merkel'le, Sarkozy'yle, Berlusconi'yle, Ban'la, Netanyahu'yla yol arkadaşlığı yapıyorlar. Emperyalist merkezlerin soğukkanlı bir planlamayla yürüttüğü komplo bile onları kendine getiremiyor.

Örneğin, SİP'ten Kemal Okuyan, Hugo Chavez'in ağzının payını veriyor. Şöyle diyor Kemal Okuyan: "Tunus ve Mısır'da 'tarihsel bir değişim', Libya'da 'emperyalist müdahale' saptamaları da bu nedenle bana fazlasıyla mekanik geliyor. Örnek olsun, Chavez'in bir anda 'dış müdahale'den söz etmeye başlaması, Kaddafi'ye sahip çıkması sağlıklı bir yaklaşım olmasa gerek. Sürecin bir bütünlüğü var, Mısır'da olanlarla Libya'da olanlar birbirinden koparılamaz, ayrıca Kaddafi'nin diğerlerinden farkı kesinlikle abartılamaz." ("Devrimi biz mi çaldık?", soL, 26 Şubat 2011).

Tabii, Kemal Okuyan, "örnek olsun" diyerek, sadece Chavez'e değil, Fidel Castro'ya ve Ürün'e de yanıt verdiğini üstü kapalı şekilde ortaya koyuyor. Emperyalizmin Mısır ve Tunus'ta işbirlikçi kadrolarını korumak, diktatörlük rejimini ayakta tutmak için neler yaptığını; buna karşılık, Libya'da Kaddafi'yi yok etmek, rejimi devirmek için nasıl harekete geçtiğini gizlemeye çalışıyor. Emperyalizmin politik askerî doktrininde, dost rejimlere karşı ayaklanmaları bastırmanın, düşman rejimlere karşı ise ayaklanmaları kışkırtmanın ve desteklemenin öngörüldüğünü unutuyor.

Örneğin, EMEP Genel Başkan Yardımcısı Kâmil Tekin Sürek, şöyle diyor: "Libya diktatörlüğü, Tunus ve Mısır'dan farklı olarak halka karşı büyük katliamları göze aldığına dair açıklamalar yapmakta ve bu yönde adımlar atmaktadır. Libya diktatörlüğü, halkın bir kısmını diğerlerine karşı kışkırtmak için; ayaklanmanın dış güçlerin oyunu olduğu yalanını yaymakta ve Libya'ya ekmek parası için gitmiş Türkiyeli, Mısırlı vd. halklardan işçileri rehin alma politikası gütmektedir. Libya'da olanların Tunus, Mısır, Yemen, Ürdün, Cezayir, Fas gibi ülkelerde olanlardan bir farkı yoktur. Ortadoğu halkları Tunus ayaklanmasından sonra, ayağa kalkıldığında diktatörlerin devrilebileceğini ve taleplerinin hiç olmazsa bir kısmını elde edebileceklerini görmüş ve Tunuslu, Mısırlı kardeşlerinin gittikleri yoldan gitmişlerdir. Libya diktatörlüğü en kısa zamanda ülke yönetimini halka devretmeli, bugüne kadar yaptığı zulüm ve soygunun hesabını vermelidir. Kaddafi ve adamları yabancı işçileri rehin alma politikasından vazgeçmelidir. Kiralık katillerin halka kurşun sıkmasına son verilmelidir." ("Halkın Taleplerini Yerine Getirin", emep.org, 21 Şubat 2011).

Ne yazık ki Amerikan psikolojik savaş makinasının yaydığı görüşlerin basit bir kopyası olan bu açıklamayı, sadece tarihsel bir ibret belgesi olarak kayda geçirmekle yetineceğiz. EMEP Genel Başkan Yardımcısı Kâmil Tekin Sürek'e, Arnavutluk karşıdevrimi sırasında, sosyalist yönetimi devirmek isteyen isyancıların yayınladıları bildirilerin tıpatıp bu bildiriye benzediğini hatırlatalım. Arnavutluk'taki karşıdevrimci isyancılar, sosyalist yönetimi "kanlı diktatörlük", Arnavutluk Emek Partisi kadrolarını "katiller sürüsü" olarak tanımlıyor ve Enver Hoca heykellerini yıkıyorlardı. İsyancılar başarıya ulaştı. Arnavutluk, ABD'nin ve Avrupa Birliği'nin sömürgesi oldu, halkın sosyalist ve demokratik bütün kazanımları küçücük bir işbirlikçi kapitalist oligarşinin kesesini şişirmek üzere kurban edildi.

Öte yandan, CHP Genel Başkanı Kemal Kılıçdaroğlu, Başbakan Erdoğan'ın "NATO'nun Libya'da ne işi var? Böyle saçmalık olur mu?" şeklindeki sözlerine değinerek, " 'NATO'nun Libya'da ne işi var?' diye bir cümleyi ben kurmam" dedi. Kılıçdaroğlu'nun dün Londra'da gazetecilerin sorularını cevaplandırırken söylediği bu söz, CHP yönetiminin Libya konusunda ABD'nin dümen suyundan ayrılmayacağı mesajını veriyor. Kılıçdaroğlu, daha önce de, Libya'daki karşıdevrimci isyana "Libyalı demokratları selamlıyoruz" diyerek destek çıkmıştı. CHP yönetimi, bu tutumuyla dış politikada işbirlikçi AKP'nin bile gerisine düşüyor. AKP, Türkiye sermayesinin, inşaat müteahhitlerinin Libya'daki çıkarlarını ve pazar payını koruma kaygısıyla, ikili mesajlar verip ABD müdahalesine yarım yamalak biçimde de olsa karşı çıkarken, CHP, doğrudan doğruya ABD ve AB egemenlerini memnun edecek bir "uslu çocuk" teslimiyeti içinde. Bu teslimiyeti şiddetle kınıyoruz. Kendini ABD'ye, AB'ye, İsrail'e beğendirmeyi esas alanlar, halk düşmanlığından, işbirlikçilikten başka bir yere varamazlar. Bu yol ne halkçılığa, ne yurtseverliğe, ne ilericiliğe açılır; ne de, işçi ve emekçi kitlelerine herhangi bir şey kazandırır.

Amerikan emperyalizmi, dünya kapitalist sisteminin bütün etkili odaklarını peşine takarak, Libya halkına karşı korkunç bir cinayet işliyor. Bu cinayete karşı koymak, sadece Libya halkını değil, Libya halkının yanı sıra, Mısır, Tunus, Filistin, Suriye, Türkiye, bölge ve dünya halklarını desteklemek demektir. Libya'nın 1950'lerde ve 1960'larda olduğu gibi, emperyalizmin ve siyonizmin üssü durumuna getirilmesine cesaretle karşı çıkmalıyız. Emperyalizmin temsilcileri olan Obama'yla, Clinton'la, Gates'le, Cameron'la, Merkel'le, Sarkozy'yle, Berlusconi'yle, Ban'la, Netanyahu'yla değil; sosyalizmin, devrimin ve yurtseverliğin temsilcileri olan Fidel Castro ve Hugo Chavez'le birlikte yürüyeceğiz.

3 Mart 2011

 II