13 Şubat 2006'da Devrimci İşçi Sendikaları Konfederasyonu DİSK'in 39. kuruluş yıldönümünü kutlayacağız.

1967 yılında sınıf bilinçli işçilerin, kapitalist sömürüyü en büyük suç sayan devrimcilerin, sosyalizme ve komünizme gönül vermiş emekçilerin kurduğu DİSK, sınıf uzlaşmacısı Amerikancı sendikacılığın engellerini kırarak Türkiye işçi sınıfı hareketinde büyük bir sıçramanın öznesi ve yansıtıcısı oldu.

Sendikal alanda sınıf ilkelerine bağlı kalarak kitlesel olunabileceğinin canlı kanıtı olan DİSK, sınıf ve kitle sendikacılığı adıyla anılan düşünsel temelini grevler, gösteriler, fabrika işgalleri, mitingler, direnişler içinde geliştirdi ve sınadı. Kapitalizme ve emperyalizme karşı mücadelenin önemli bir bileşeni oldu, birbiri ardı sıra kapitalist iktidarların ve 12 Eylül faşist cuntasının hedef tahtasında yer aldı.

Faşist çetelerin katlettiği Kemal Türkler gibi onurlu başkanları, yaşamlarını sömürüsüz ve savaşsız yeni bir dünyaya adayan İbrahim Güzelce ve Rıza Kuas gibi yöneticileri, dev 1 Mayıs eylemlerinde, 15-16 Haziran 1970 Büyük İşçi Direnişi'nde, fabrika işgallerinde şehit olan sade işçileriyle, DİSK Türkiye proletaryasının yüz akı bir sendikal örgüttü. Türkiye işçilerinin birliğini ve dayanışmasını temsil etti; anti kapitalist ve anti emperyalist olmak, sömürüye ve bağımlılığa isyan etmek, devrimci olmak doğasında vardı. Dünya proletaryasının kopmaz bir parçası olduğunun da bilincindeydi, emperyalizmin köleleştirdiği mazlum bir halkın temsilcisi olduğunun da; enternasyonalizme dayalı bir yurtseverliğin gereğini kavramıştı.

12 Eylül 1980 faşist diktatörlüğünün kapattığı ve savaş hali hükümlerine dayalı olarak yargıladığı DİSK, uzun yıllar süren muhakeme sürecinin beraatle sonuçlanmasının ardından 18-19 Ocak 1992'de yapılan 8. Genel Kurulu'yla tekrar etkinliklerine başladı. Ne var ki, kapitalist sınıfın ve devletteki uzantılarının faşist terörünün yarattığı tahribat, Soğuk Savaşı kazanan dünya burjuvazisinin neo-liberal ideolojik saldırısıyla birleşince, DİSK bir türlü belini doğrultamadı.

Yeni seçilen yöneticiler adım adım sosyalizmden uzaklaştılar, sol kavramını artık "sosyal demokrasi"yle eşanlamlı olarak kullanmaya başladılar, DİSK'i burjuva politikasının günlük gelgitlerine bağladılar. Sermayeden ve devletten bağımsız bir sendikal örgüt olmak, emeğin bilinçli temsilcisi olarak hareket etmek gözden düştü. Gerçekçilik adına sermayeyle işbirliği yapmanın, devlete kul köle olmanın teorisi yapıldı. DİSK'in başına geçen uzlaşmacı yöneticiler, proleter kitlelerden iyice koptular ve kapitalistlere yanaştılar. Türkiye İşveren Sendikaları Konfederasyonu TİSK ile, Türkiye Sanayiciler ve İşadamları Derneği TÜSİAD ile yan yana gelmeyi, Milli Güvenlik Kurulu'nun yönlendiriciliğinde bu örgütlerle işbirliği yapmayı, MGK politikalarını savunmayı ayıp olmaktan çıkardılar, iftihar vesilesi haline getirdiler. Emperyalizme karşı mücadeleden de vazgeçerek büyük patronlar ve sermaye politikacılarıyla el ele Avrupa Birliği kulislerine girdiler.

Süleyman Çelebi'nin başkanlığındaki bugünkü DİSK yöneticileri bu yozlaşma sürecinde büyük bir adım daha atıyorlar. "Dağınık solu birleştirme", "yeni sol parti kurma", "yenilenme, bütünleşme, kitleselleşme" sloganlarını oltadaki yem gibi kullanarak DİSK'i sosyalizmin en küçük izinden bile arındırma gayreti içine girdiler. Güya solda bütünleşmeyi, hayatının hiçbir döneminde solda olmamış Fuat Keyman gibi Koç Üniversitesi'nin liberal profesörleri, Yalçın Doğan ve Derya Sazak gibi Doğan Holding medyasında genel yayın yönetmenliği yapmış köşe yazarları, Bülent Tanla gibi her kalıba giren "kamuoyu araştırmacıları" ile kotarmaya kalkan DİSK yönetiminin derdini, teslimiyetçi DİSK girişiminin sözcülüğünü yapan Prof. Dr. Burhan Şenatalar 10 Aralık 2005'te İstanbul Dedeman Oteli'nde düzenlenen toplantıda açıkça ortaya koydu: "Sol kanattan anladığımızın ne olduğu önemlidir. Anladığımız, kollektivizme inanan ve piyasa ekonomisini reddeden sol ise, onlarla yolumuz ayrılıyor."

Duyuyor musunuz, DİSK yöneticileri, kapitalizmin kibar kod adı olarak kullanılan "piyasa ekonomisi"ni kabul etmeye karar vermişler. Kollektivizmi, yani insanların ortak üretime, ortak bölüşüme ve ortak yönetime dayalı olarak dayanışma içinde yaşayabileceğini savunan öğretiyi benimseyen ve kapitalist sömürüye son vermek isteyen komünist ve sosyalistlerle yollarını ayırıyorlar. Kapitalist sömürüyü, mülkiyetçi bireyciliği reddedenleri reddediyorlar.

Şu cürete bakar mısınız, hasbelkader DİSK'in başına gelmiş bu zavallılar, sömürüye karşı savaşın sendikal odağı olarak doğan DİSK'i sömürü düzenini reddedenleri dışlayacak bir örgüt olarak yeniden yapılandırıyorlar. Emeğin DİSK'ini kapitalizmin uysal uzantısı olarak yeniden tanımlıyorlar. DİSK'in kuruluş ilkelerini, sınıf mücadelesiyle dolu şanlı tarihini, şehitlerini, gelmiş geçmiş üyelerinin ortak iradesini yok sayıyorlar. Bilmiyorlar ki, DİSK ya sosyalist ve devrimci olur, ya da işlevsiz bir kuruluş olarak yok olur. Ya işçi sınıfının kalır, emeği ve emeğin kurtuluşunu savunur, ya da burjuva politikacılarının, kapitalist medyanın ve sermaye profesörlerinin elinde rezil rüsva olur. Sınıf bilinçli işçiler DİSK'i kapitalizme yem etmeyecektir.

Şüphesiz ki, DİSK'i devrimci yörüngesinden saptırma girişimlerinin de bir tarihi var. Ürün, DİSK'i sermayeye peşkeş çekmeye çalışan uzlaşmacıları ve işbirlikçileri daha en baştan eleştirdi. Bugünkü gelişmelerin arka planını daha iyi anlamak için Ürün Kitap Dizisi'nin 15-16 Haziran 1997 tarihinde yayınlanan 2. sayısında yer verdiğimiz "Ölümü Gösterip Sıtmaya Razı Etmek" başlıklı yazımızı sunuyoruz.

Ölümü Gösterip Sıtmaya Razı Etmek

Süleyman Demirel'in de sık sık tekrarladığı gibi, "ölümü gösterip sıtmaya razı etmek" kapitalist politikanın en etkili yöntemlerinden birisidir. Ölümü gösterip sıtmaya razı etmek, insanları "ya diz çökersin, ya ölürsün", "ya sürünmeyi kabul edersin, ya yok olursun" dışında başka bir seçenek düşünemez noktaya getirecek kadar korkutmaya, korkutarak mantıklarını felce uğratmaya dayanan bir şiddet yöntemidir. Bu yöntemle rakibin sağlıklı düşünebilme yetisi kısa yoldan köreltilir; soğukkanlılıkla kapsamlı bir değerlendirme yapması, imkânları ve riskleri tartıp kendi hedefine erişmenin yolunu bulması engellenir.

Yöntemin Esası

Yöntemin esası kuşkusuz fiilen şiddet uygulama gücüne dayanır. Duruma göre katliam, faili meçhul cinayet, yargısız infaz, kaybetme, yaralama, tutuklama, işkence, zindana kapatma, sürgün, yasaklama, yasadışı ilan etme, işsiz bırakma vb. şeklinde uygulanan fiili şiddet maddi etkisinin yanı sıra psikolojik bir etki de doğurur, "ibret olur". Uğranılan şiddetin hatırası kurbanların ve izleyicilerinin zihninde varlığını sürdürdükçe, yeni tehditlerle -ister gerçek olsun, ister abartılı veya hayali olsun- rakibin iradesini kırmak, onu olağan koşullarda kabul etmeyeceği çözümlere razı ederek kendi öz programından caydırmak kolaylaşır.

Sermaye ile devletin emeğe karşı mücadelesinde ölümü gösterip sıtmaya razı etme yöntemine sistemli olarak başvurulduğu görülür. Yöntemin amacı, kapitalist sisteme karşı başkaldırmaya cüret edenleri "terbiye etmek", işçi sınıfına "haddini bildirmek", komünistleri ve dostlarını yeni bir dünya idealinden vazgeçirmek, kapitalizmin oyun kurallarına boyun eğdirip çizmeyi aşmamalarını sağlamak, kısacası onları kapitalist egemenliğe razı etmektir.

Bellekleri Silme

Ölümü gösterip sıtmaya razı etme yönteminin tamamlayıcısı bellekleri silme yöntemidir. Ölümü gösterip sıtmaya razı etme fiili savaş, bellekleri silme ise psikolojik savaştır. Fiili savaşla psikolojik savaş sürekli birbirini doğurur ve tamamlar; her ikisi birden topyekûn sınıf savaşının eşgüdümlü öğeleri olarak işlev görür. Bellekleri silme, bir tür beyin yıkamadır. Amacı, rakibin referans noktalarını, temel kavramlarını, tarihini ve toplumsal dilini unutmasını sağlamaktır. Bellekleri silme operasyonuyla, rakibin kollektif belleği, mücadele deneyimi, tarihi kazınarak atılır ve zihinlere düzmece bir tarih, uydurma bir yazılım yüklenir. Toplumsal dil tersine çevrilir; zalim mazluma, katil kurbana, eğri doğruya, kötü iyiye, yalan gerçeğe dönüştürülür. Sonuçta, korkutularak iradesi felce uğratılan, kendi programından vazgeçirilen rakip, bellekleri silme operasyonuna tabi tutularak daha da yumuşatılır ve hatta kendisine şiddet uygulayan gücün karşıt programına kazanılır. Yüce ideallerle işe başlayan korkusuz savaşçı, egemenliğini yıkmak için yola çıktığı gücün bir uydusuna, düşmanının çekip çevirdiği iradesiz bir zavallıya dönüşür.

DİSK Örneği

Bakınız, 1967 yılında "Türk işçi sınıfının tüm çıkarları, hakları ve özgürlükleri ve de onuru için bir araya gelen", "bizi mahvetmek isteyen emperyalizme karşı ve bizi yutmak isteyen kapitalizme karşı savaşmaya and içmiş sendikacılar" [bkz. DİSK Kuruluş Bildirisi] tarafından kurulan Devrimci İşçi Sendikaları Konfederasyonu'nun bugünkü yöneticileri, DİSK'in 30. kuruluş yıldönümünü, otuz yıl boyunca DİSK'i yok etmek için her yola başvuran, kapitalizmin ve emperyalizmin bayraktarlığını yapan bir sağcı politikacıyı onur konuğu yaparak kutluyor. Bu politikacının, DİSK'in kurucu başkanı Kemal Türkler'in öldürülmesi emrini veren faşist çetebaşlarıyla ilişkileri, 1 Mayıs 1977 katliamındaki sorumluluğu, faşist MC iktidarlarının başı olarak işçi sınıfına ve dostlarına karşı işlediği ağır suçlar unutuluyor, DİSK'in 15-16 Haziran eylemini bu politikacının başında olduğu hükümete karşı düzenlediği gerçeği akıllardan siliniyor.

Kemal Türkler'in öldürülmesi, DİSK'in yıllarca kapatılması, DİSK yöneticilerinin yıllarca zindanda tutulması gibi faşist terör uygulamalarının DİSK'in şimdiki yöneticilerinin bu tutumundaki payı nedir sizce? Ölümü gösterip sıtmaya razı etmenin tipik bir örneği değil mi bu? Ya DİSK başkanının kapitalist-emperyalist Avrupa Birliği'ne Türkiye'nin alınması için büyük patronlarla birlikte cerre çıkması ve yapılacak kulis konusunda Dışişleri Bakanlığı yetkilileriyle yakın işbirliği kurmasına ne demeli? Bu tutum, DİSK'in emperyalizme ve kapitalizme karşı savaşmaya and içen sendikacılar tarafından kurulmuş olduğu gerçeğinin bugünkü yöneticilerin belleğinden ne yazık ki tamamen silinmiş olduğunu; sermayeden ve devletten bağımsız sendikacılık ilkesinin tersine çevrilmiş olduğunu göstermiyor mu? DİSK yönetimi DİSK'in kuruluş felsefesinin dışına çıkarak kapitalizme ve emperyalizme karşı mücadele etmek, kapitalizmi aşmak hedefini terk ediyor ve emeğin değil, sermayenin programını yürütmeye başlıyor. Ne kadar hazin bir durum!

Gerçekler

Tabii DİSK yönetimi bu eleştirilere cevap yetiştiriyor, devletin en yüksek yetkilisinin DİSK'e gelmesinin DİSK'e meşruiyet sağladığını iddia ediyor; geçmişte bizi bir kaşık suda boğmaya yeltenen bir politikacı bizim toplantımıza katıldığına göre o da geçmişten ders çıkarmıştır, biz kan davası peşinde değiliz şeklinde bir savunmaya girişiyor. Bu savunmanın iler tutar bir yeri var mı sizce? Kırk yıllık Demirel'in Türkiye'de eşitlikten, özgürlükten yana en küçük bir adımdan yana çıktığını gören oldu mu hiç aranızda? Binlerce köyün boşaltıldığı, sayısız faili meçhul cinayetin ve kayıpların yaşandığı, faşist çetelerin cirit attığı, İsmail Beşikçi'nin ve DEP milletvekillerinin zindanda gün tükettiği, emekçi kitlelerin açlığa terk edildiği, şovenizm ve militarizmin kol gezdiği son yılların Türkiyesi'nde Demirel'in rolü ne oldu sizce? Son günlere bakın sadece; MHP'nin düzenlediği Türklük Dünyası Kurultayı'nda demir döven Demirel mi geçmişten ders çıkardı? DİSK meşruiyetini işçi ve emekçileri örgütleyerek, sermayeye karşı kararlı mücadele ederek sağlamıştı; bugünkü yöneticiler de hâlâ bu mirasın sefasını sürüyor. Meşruiyeti işçilerin ve emekçilerin örgütlenme ve mücadeleden kaynaklanan desteğinde değil de, büyük patronların, sağcı politikacıların, sol parti kapatma şampiyonlarının lütuflarında aramak ne büyük bir gaflet!

Gümrük Birliği'ni ve Avrupa Birliği'ni "Türkiye'de demokrasi sağlanır" gerekçesiyle savunanların, emperyalizmin doğasını, kapitalist hükümetlerin ikiyüzlülüğünü ve Türkiye'deki anti-demokratik güçlerle olan köklü çıkar ilişkilerini, 12 Eylül faşist diktatörlüğünü bile kurumları içinde tutacak kadar ilkesiz olduklarını unuttukları belli oluyor olmasına da; bayram havasıyla kutlanan gümrük birliğinin üzerinden şu kadar süre geçti, ekonomik zararlarını hadi bir yana bırakalım, şu gözünüzü kamaştıran meşhur demokrasi açısından herhangi bir ilerleme görüyor musunuz yaşamımızda sorusuna verecekleri bir cevap var mı?

MGK Kararları

Ya Rıdvan Budak'ın Bayram Meral'le birlikte Milli Güvenlik Kurulu kararlarını desteklemesine ne diyeceğiz? Hadi, Bayram Meral'in bu yaptığına pek şaşılmaz, ne de olsa 12 Eylül'de cunta hükümetine bakan veren ve 1982 Anayasasına evet diyen Türk-İş'in bugünkü başkanı o diyelim bir an; peki 12 Eylül'de cunta tarafından kapatılan DİSK'in bugünkü başkanı sıfatını taşıyan (ve 12 Eylül'de hapis de yatmış olan) Rıdvan Budak'ın tutumu, ölümü görüp sıtmaya razı olan birinin tutumu olmuyor mu? Kendinize gelin lütfen, generallerin siyaseti belirleme hakkını savunmak size mi kaldı; 1982 Anayasasını, devlet güvenlik mahkemelerini, "geleneksel dış politikamız"ı savunmak sizin işiniz mi? Bu gidişle sağcı-muhafazakâr politikacılara yapacak bir iş bırakmayacaksınız. Siz bir emek örgütünün başında bulunuyorsunuz, bir sermaye örgütünün başında değil. Bizim bildiğimiz DİSK 1982 Anayasasını "anayasa adı bile verilemeyecek anti-demokratik bir belge" olarak niteliyor ve kökten değiştirilmesini istiyordu, şimdi nasıl oluyor da birileri DİSK adına "1982 Anayasası etrafında birleşelim" noktasında "yüksek politika" yapıyor?

Canım, bunu anlamayacak ne var, şeriat tehlikesine karşı demokrasiyi ve laikliği savunuyoruz işte, deniliyor. Şeriat tehlikesine karşı mücadele etmek için illa MGK'nin peşine takılmanız mı gerekiyor? Refah Partisine karşı kendi tarzınızda mücadele edemiyor musunuz? Sizin savunacağınız yeni bir dünya yok mu, yoksa kapitalizmin dışına çıkmamaya yemin mi ettiniz? Emperyalizme bağımlı bu kapitalist statükoyu savununca siz gerçekten laikliği, gerçekten demokrasiyi mi savunmuş oluyorsunuz? Diyanet İşleri Başkanlığı'yla, zorunlu din dersleriyle, dini, siyasetin merkezine hangi güçler soktu? İslamiyet Türkiye'de kimlerin kararıyla ve hangi amaçlarla devlet zoruyla güçlendirildi? Bu noktalar üzerinde durup düşünmeniz gerekmez mi? Türkiye'de sermaye, devlet, Kemalizm ve din ilişkisinin tarihine bir göz atmanız gerekmez mi?

Refah'a Karşı Mücadele, Ama Nasıl

"Susurluk fasa fisodur", "vatandaşın eylem yaparak devlet yöneticilerini uyarma hakkı yoktur", "siz ateistler yüzde üçsünüz, sizin konuşma hakkınız yoktur, oturun oturduğunuz yerde" diyen; İMF'nin belirlediği zenginlerden yana vurguncu özelleştirme politikasını aynen sürdüren; "sözlerimize değil, yaptıklarımıza bakın" diyerek ABD'ye güvence veren; şovenist-militarist politikalarda ısrar eden Erbakan'ın; Metin Göktepe davasını sürüncemede bırakmak için "mahkeme vatandaşın ayağına gitmez, vatandaş mahkemenin ayağına gider" diyen Kazan'ın anti demokratik oldukları şüphe götürmüyor. Refah Partisi'nin dini siyasete alet ettiği de kuşkusuz. Peki ya Refah'a karşı bayrak açan çevrelerin bu konulardaki sicili nasıl? Türkiye'yi bugünkü çıkmaza kim getirdi? Refah'a karşı mücadele bayrağı altında ABD'yle, Batı'yla, İMF'yle, NATO'yla ilişkileri daha da sıklaştıran, bu güçleri eleştirmeyi bile suç haline getirmeye kalkan, Türkiye'yi Suriye'ye ve İran'a karşı emperyalizmin koçbaşı yapmak isteyen, daha şimdiden genel olarak Arap düşmanı ırkçı bir kampanya başlatan, TÜSİAD oligarşisinin çıkarlarını tabulaştıran, resmi ideoloji dışında hiçbir görüşe hayat hakkı tanımayan çevrelerin ardından sürüklenmek solun kaderi mi olacak? İmam hatip liselerinde ve Kuran kurslarında ilahî dogmatik bir öğretiyle genç beyinleri yıkamak tabii ki kötü; peki genel eğitim sisteminde neredeyse ilahîleştirilmiş dogmatik bir öğretiyle beyinleri köreltmek iyi mi? İki kötüden birini seçmek zorunda olduğumuzu kim söyledi?

Nereden Nereye

İş bakın nereye dayandı? Türk Tekstil Sanayii İşverenleri Sendikası TSİS'in Antalya'da düzenlediği Tekstil Endüstrisinde Verimlilik-Kalite Seminerinde konuşan TSİS başkanı Halit Narin, "Türkeş gibi bir liderin ölümünde bir dakika saygı duruşu yapmadığı" için TÜSİAD'ı eleştirdikten sonra "milliyetçiliğe, Atatürk'e ve anayasaya" sahip çıkıp "Atatürk ve ilkelerine hiç kimsenin dokunamayacağını" vurguladı. Ardından konuşan DİSK başkanı Rıdvan Budak ise, "Sağcı da olsak, solcu da olsak Atatürk'ün ilkeleriyle kurduğu Türkiye'de yaşamaya devam edeceğiz. Atatürk'ün militanlığını yapacağız" dedi. [Cumhuriyet, 24 Nisan 1997]. Türkeş hayranı ve Atatürk militanı bir patronlar patronu ile Atatürk militanı bir DİSK lideri doğrusu göz yaşartacak bir milli birlik ve beraberlik tablosu oluşturuyor.

Refah'a karşı açılan resmi kampanyanın humması içinde biz kendi ilkelerimizi, hülyalarımızı, değerlerimizi bir kez daha unutuyoruz. Ne yazık ki kapitalist sistemi kabulleniyor, kendi sosyalist sistemimizi kurma görevimizi bilinmeyen zamanlara erteleyerek sermayenin bir kanadının yedeğine düşüyoruz. Daha şimdiden, ülkemizin kapitalist yarı-dinci bürokratik-totaliter gerçekliğini dinci bir totaliterliğin pençesine düşmeme adına kendimizden memnun bir şekilde yüceltmeye başladık. Daha şimdiden, dinin dünyevi acıların bir yansıması olduğunu, çözümün emekçi kitleleri kapitalist sömürüye karşı seferber etmekten geçtiğini unuttuk. Daha şimdiden, laiklik şampiyonluğu yapan kimi çevrelerin İsrail ve Yunanistan politikalarında ABD'nin bölgesel politik stratejisine uygun adımlar atarak ABD'ye sinyal gönderdiklerini, bir darbe için destek aradıklarını göz ardı ettik. Daha şimdiden, Hatay'ın neden MGK gündemine bir sorun olarak girdiğini merak etmemeyi öğrendik. Daha şimdiden, her şeyi akıl süzgecinden geçirme, hiçbir şeyi eleştiri dışı bırakmama ilkemizi rüzgârlara savurduk.

Biz Eskiden Böyle Değildik

Kapitalist sistemin bütünlüğünü, sermaye ile devletin iç içeliğini, emperyalizm ile yerli ortaklarının organik bağlarını görememe, sermayenin bir kesimi ile ittifak kurmak adına sosyalist hedeflerimizi erteleme hastalığı eskiden de vardı. Ama artık işler iyice zıvanadan çıktı. Eskiden emperyalizme karşı mücadele için milli burjuvaziyle ittifak arardık. TÜSİAD'da temsil edilen tekelci sermayeye karşı tekel dışı sermayeyle birlikte yürüyebilmek için sınıfa karşı sınıf politikalarını bir yana bırakırdık. Faşist MHP'ye karşı mücadele için "halkçı Ecevit"i desteklerdik. Evet, eksik kavrayışımız, deneyimsizliğimiz, sosyalist sistemdeki dostlarımıza karşı da eleştirelliği elden bırakmama gereğini içselleştiremediğimiz için hatalar yapardık, ama samimiyetle Türkiye'de ve dünyada sosyalizmi kurmak için mücadele ederdik. Faşizme karşı, NATO'ya karşı, tekelci kapitalizme karşı, sömürgeciliğe ve yeni sömürgeciliğe karşı, siyonizme ve ırkçılığa karşı ödünsüz savaşırdık. Sonraları Kenan Evren'in cuntasını bile "ılımlı" ilan etme, dünya barışı adına NATO'yu "düşmansız bırakmak" için kendi güçlerimizi likide etme gibi akıl almaz taktiklerle geldik bugüne dayandık. Şimdi TÜSİAD bir rapor yayınlayınca bayram ediyoruz. MÜSİAD'a karşı TÜSİAD hiç de fena değil diye ahkâm kesiyoruz. Türkiye emekçilerinin sefaleti, Ortadoğu halklarının acılarına karşı yüreklerimiz nasırlaştı. İsrail siyonizmine ve Amerikan emperyalizmine artık adeta dost gözüyle bakıyoruz. "Gördünüz mü, Sabancı, Alaton ve Boynerlerle, TÜSİAD raporcularıyla, Susurluk çetesine karşı yurttaş olarak aynı safta buluştuk" diye derin tahliller yapıyoruz. "Süleyman Demirel bilge bir devlet adamı oldu, canım" diye köşelerde övgüler düzüyoruz. Ne oldu bize? Biz bütün bunları hak ettik mi?

Gözümüzü Türkeş'in Cenazesi de mi Açmayacak

Sıtmaya razı olan aslında ölüme razı olur. Ölümü gösterip sıtmaya razı edenlere boyun eğmek aslında ölüme razı olmaktır. Bakın Alpaslan Türkeş'in cenaze törenine. Devlet töreniyle gömülen, devlet kararıyla anıt mezara yerleştirilmesi kararlaştırılan Türkeş'in ardında Demirel, Erbakan, Çiller, Ecevit, Yılmaz, Fethullah Hoca, Ağar, Bucak, Sabancı yan yana yürüdü. Devlet büyükleri, eski ve yeni polis şefleri, tarikat şeyhleri, çetebaşları, büyük işadamları, medya starları ve mafya babaları aynı safta yer aldı.

Düşünün, eli binlerce devrimcinin kanına bulaşmış Türkeş "ılımlı bir devlet adamı" ilan edildi. 12 Eylül faşizminin mahkemelerinde bile "cürüm işlemek için teşkilat kurmak" gerekçesiyle on bir yıla hüküm giyecek kadar ağır suçlar işleyen (ancak cezası zaman aşımına uğratılarak ortadan kaldırılan) Türkeş, aniden karınca ezmez bir evliya oldu. Faşist şiddetin ve ırkçılığın ideologu iken barışın ve halkların kardeşliğinin savunucusu olarak tanıtıldı. Kapitalistlerin sadık hizmetkârı iken emeğiyle yaşayan sokaktaki adamın dostu; mutlak itaat isteyen başbuğ iken demokrat bir politikacı; Alman faşizminin ve ardından Amerikan emperyalizminin gizli servisleriyle içli dışlı bir işbirlikçi iken büyük vatansever; faşist korporatizm ile ırkçı şovenizmi ve dinsel bağnazlığı irrasyonel temelde birleştiren tutarsız bir fikir bulamacının babası iken sistem sahibi büyük düşünür; militarizmin ve yayılmacılığın şampiyonu iken komşu ülkelere dost sorumlu bir diplomat oldu. Cenaze törenini saatlerce canlı olarak yayımlayan medya organları sistemli bir kampanyayla Türkeş'in bu yeni kimliğini kafalarımıza kazıdılar. Ölümü gösterip sıtmaya razı etme yöntemini üzerimizde yıllardır uygulayanlar, artık işi ilerletip bize ölümü sevdirmeye, bizi faşizmle, ölümle kucaklaştırmaya kalkışıyorlar.

Silkinelim artık, kendimize gelelim. Gerçekler inatçıdır; görmezden gelinince ortadan kalkmazlar. İşimize bakalım. Kendi düşüncemizi, kendi düzenimizi savunalım; taşları, dikenleri temizlemek ne kadar zor olursa olsun, kendi sosyalist yolumuzda yürüyelim.