Amerikan ve İngiliz emperyalizminin 20 Mart 2003'te Irak'a savaş açarak sömürgeci sürüleri eliyle ülkeyi işgal etmelerinin üzerinden altı yıl geçti. Bu süre içinde işgalciler 27 milyonluk ülkede bir buçuk milyon Iraklı'yı öldürdüler, dört milyon insanı evinden yurdundan ettiler. On binlerce yurtseveri zindanlara tıktılar, direniş önderlerini idam ettiler. Irak'ın altyapısını çökerttiler; bilim insanlarını sistemli biçimde katlettiler; üniversiteleri işlemez hâle getirdiler; laikliği ve kadın haklarını ayaklar altına aldılar; petrolü ve diğer doğal kaynakları yabancı ve yerli savaş vurguncularına peşkeş çektiler; uygarlığın beşiği ülkeyi susuz, elektriksiz, kanalizasyonsuz, sağlık sistemsiz, kütüphanesiz, müzesiz bir harabeye çevirdiler.

Bu kadar ağır bir bedele katlanan kahraman Irak halkları her şeye rağmen ülkelerini kurtarmak, bağımsızlıklarını kazanmak, doğal kaynaklarına sahip çıkmak, kültürlerini ve kimliklerini korumak için tarihin en yaygın şehir gerilla savaşını başlattılar ve sabırla sürdürdüler.

Irak hâlâ işgal altında. Hiç ummadıkları kadar güçlü halk direnişi karşısında bocalayan sömürgeciler Irak halklarının iradesini kırmak, yurtsever örgütleri çökertmek için son çare olarak Şii şovenisti ölüm mangaları ile Sünni şovenisti El Kaide çetelerini kullanarak vahşi bir mezhep savaşını kışkırttılar. Bağdat'ı ve Irak halklarının iç içe yaşadıkları şehirleri, bölgeleri mahalle mahalle etnik ve mezhepsel temizliğe tâbi tuttular. İnsanları sırf nüfus kâğıtlarına, isimlerine bakarak katleden cani sürülerini ortalığa saldılar. Mezhep savaşından bunalan kesimlerin bir kısmını direniş saflarından kopararak güya tarafsız kalma sözü veren işgal yönetimiyle işbirliği yapma noktasına getirdiler.

Dünya kapitalist medyası bu kanlı şantajın bağımsızlık savaşçıları için yarattığı zorlukları öne çıkararak, ABD'nin direnişi kontrol altına aldığı ve "işlerin artık yoluna girdiği" masalını yayıyor. Irak direnişinin ABD-İngiltere emperyalizmini ve peşlerine takılan uydu devletleri stratejik bir yenilgiye uğrattığı gerçeğini yatık medyanın hiçbir yalanı örtemez. İşgalin yedinci yılı ve sonrası, ABD ve uşakları için, stratejik yenilgilerinin resmen tescil edileceği bir uzatma döneminden başka bir şey olmayacaktır.

Irak direnişi silahlı mücadele ile kitle hareketini, yeraltı çalışması ile açık çalışmayı, illegal yapılanma ile legal yapılanmayı, sert taktikler ile yumuşak taktikleri birleştirerek meşru hedefine doğru yoluna devam ediyor. Dil, din, mezhep, inanç ve etnik köken farkı gözetmeden bütün Irak halklarını birleşik bir cephede toplamak, işgalcileri son askerlerine ve son şirketlerine kadar Irak'tan kovmak için bilinçle ve özveriyle çalışıyor. Direnişçiler silahlı mücadeleyi etkili bir biçimde sürdürdükleri gibi, 31 Ocak 2009'da yapılan yerel seçimlerde de dikkate değer bir başarı elde ettiler. İşgalciler için vakit daralıyor.

Bush Amerikan işgal ordusunu Irak'tan 2012'ye kadar çekeceğini ilan etmek zorunda kalmıştı. Bush'un çizmelerini giyen Obama, seçimde Amerikan halkına verdiği sözlerini yutarak, 31 Ağustos 2010'a kadar Amerikan birliklerinin çoğunu çekeceğini, fakat 2012'ye kadar geride 50 bin asker bırakmayı planladığını açıkladı. Kalan askerler Irak'ta özgürlüğü korumaya ve düzeni sağlamaya yardımcı olacaklarmış! Bırakalım dünya kapitalizminin elebaşları ellerindeki ölüm ve yalan makinelerine güvenerek boşuna plan kursunlar. Sonucu Bush'lar, Obama'lar değil, Irak halklarının direnişi belirleyecektir.

Irak halklarının sömürgeci işgale karşı direnişi, ABD emperyalizminin mutlak dünya hâkimiyeti planını boşa çıkaran temel etken oldu. Bugünlerde ABD ve bütün kapitalist sistem, 1929 Büyük Bunalımı benzeri derin bir krizin pençesinde boğuşuyor. Başta dünya işçi sınıfı olmak üzere bütün halkların kapitalizme ve emperyalizme karşı etkili bir mücadeleye girişerek Irak yurtseverleriyle dayanışma konusundaki eksikliklerini telafi edeceklerini ummak için bugün daha çok neden var.